vrijdag 8 augustus 2008

Dag 8: Grotten verkennen en de Natural Pool

Als ik om half negen opsta blijkt Leah al naar de fitnessruimte te zijn. Gauw maak ik me klaar om ook te gaan. Ze vertelt, dat ze de laatste drie uur niet meer kon slapen vanwege rugpijn. Kennelijk hebben zij en Katja niet zo'n lekker bed als wij, want Katja wordt met hoofdpijn erdoor wakker.

Na tien minuten, al tv kijkend, hardlopen doe ik nog tien minuten, alweer tv kijkend, de stairmaster. Inmiddels is Rick ook gearriveerd en begint zijn routine af te werken. Wat dat betreft zijn deze vakanties heel goed, Rick krijgt veel meer beweging, dan gewoonlijk thuis.

Leah en ik gaan naar de gewichten en ik leer haar een aantal van mijn balans gewichten oefeningen. Ook dit doen we zo'n tien minuten en verplaatsen ons dan naar de mat. Leah doet thuis altijd een video met allerlei buikspieroefeningen en die doen wij nu samen.

Mijn hemel! Ik dacht, dat ik met al mijn planken en andere buikspieroefeningen met gemak mee zou doen. Maar dat valt tegen. Ik kan het allemaal wel, maar het is zeker niet makkelijk! Ik vertel Leah, dat ik begrijp, dat zij het een goede video vindt. Dan laat ik haar nog "even" drie minuten planken en dat is weer heel moeilijk voor haar. Al met al gaan we voldaan weer naar boven. Erg leuk om zo met Leah te sporten!

Boven zijn de anderen inmiddels ook wakker en we gaan brunchen bij Linda's. Hier maakt Leah kennis met de echte Nederlandse pannenkoek. Op weg erheen zegt ze nog, dat ze er twee wil. Wij lachen allemaal en verzekeren haar ervan, dat ze er waarschijnlijk nog niet een hele van opkan.

We krijgen een tafeltje buiten op het terras en bestellen onze favorieten. Mijn pannenkoek moet altijd spek en appel hebben en bij Linda's is de kaas er ook lekker overheen gesmolten. Daarbij neem ik ook nog champignons.

Voor de geinteresseerden: Leah neemt op ons aanraden spek, appel en kaas (die ze keurig in het Nederlands bestelt!), Katja ham, kaas, aardbeien en honing (vreemde combinatie!), Saskia alleen kaas, Rick ham, kaas, spek, champignons en Kai spek, kaas en perzik. Alles, ook Katja's vreemde combinatie, smaakt kennelijk erg goed, want iedereen, behalve Saskia en ik, eet de hele pannenkoek op!


Leah aan haar eerste echte Nederlandse pannenkoek!

Met volle magen rijden we naar onze eerste bestemming van vandaag: de grotten. Tenminste, die lijken op de kaart heel makkelijk te bereiken, maar de bewegwijzering op dit eiland laat heel wat te wensen over. We zoeken en zoeken naar de 7A, maar zelfs bij een benzinestation hebben ze geen idee, waar die is.

Op goed geluk gaan we dus maar op ons richtingsgevoel af. Na een tijdje houdt het asfalt op en hobbelen we richting oceaan. Dit is de wilde kant van het eiland en al gauw zien we de beukende golven in de verte. Er is het afgelopen jaar duidelijk aan deze weg gewerkt, want hij is bij tijden zeer goed begaanbaar.

Na een tijdje zien we de zandduinen verschijnen en een bordje voor de Fontein grot. Die blijkt echter afgesloten te zijn (menen we ons ook van andere jaren te herinneren). Bij het souvenirsstandje gaat Rick nog even kijken, of de toegang misschien alleen op verzoek is. Dat blijkt niet het geval, maar de nabij gelegen Guadirikiri grot is wel open, krijgt hij te horen.

Als we daar aan komen rijden zijn we de enigen. We lopen het uit stenen gehouwen trapje op en de grot in. Even verderop zien we licht en lopen daarheen. Intussen denk ik een vleermuis te zien vliegen. We komen uit in een grote grot, die verlicht wordt door een gat in het "plafond".


Na de nodige foto's lopen we verder, want er is, na een donkere gang, weer licht te zien. Nu zien we zeker vleermuizen vliegen! Het is nog even flink ontwijken, een echt grottengevoel! Dan staan we in een nog mooiere kamer met kolomformaties, stalactieten en stalacmieten. Kai en Leah vinden zelfs een paar zich vormende heel kleine stalactietjes (volgens Kai toch zeker al vijfhonderd jaar oud).`

Het is werkelijk een bijzondere ervaring, zo in een grot zonder gids en alleen vleermuizen. Helaas duurt onze eenzaamheid niet lang en komt er een busje met toeristen langs. Maar dan hebben wij het al gezien. Er wordt nog wat op de rotsen buiten geklommen en dan gaan we weer verder.

We hopen de veel betere weg langs de duinen te nemen en stoppen even, zodat de kinderen in het hete zand kunnen lopen. Een kudde geiten komt langs dartelen en daar worden foto's van gemaakt. Maar het zand is zo heet, dat iedereen binnen de kortste keren weer in de auto zit!

Nu is het zaak de weg naar de Natural Pool te vinden. Dit is een natuurlijk zwembad, dat zich tussen de rotsen van het wilde water van de oostkust van het eiland heeft gevormd. "Conchi" noemen de Arubanen het.


De ruwe oostkust

Na wat zoeken vinden we de weg erheen. Althans, de weg tot het kleine informatiekioskje aan de mond van de onverharde "weg" erheen. Daarna is en blijft het een gok of je de juiste kant op rijdt. We hebben heel wat onverharde wegen gereden, maar niets is erger, dan deze weg!

Naar dit natuurlijke zwembad zijn we bijna iedere keer, dat we hier zijn geweest, gegaan. Het is namelijk, als je er eenmaal bent, spectaculair. Maar de weg erheen is zo erg, met hoog uitstekende rotsen, dat zelfs onze Mercury Mountaineer er problemen mee heeft. Het eerste jaar, dat we dit probeerden, kwamen we terug met een lekke band.

Zoals altijd houd ik me angstvallig vast aan alles, waar ik me maar aan vast kan houden in de auto. Vooral bij het naar beneden hobbelen van de heuvel. Het lijkt serieus wel of de auto soms over de kop zal gaan! Achterin gillen de meisjes regelmatig bij weer een enorme schok.

Maar we arriveren, na toch ook wel wat gespannen momenten, want ik vind, dat Rick veel te eigenwijs is en hij vindt, dat ik dan maar moet rijden (ammenooitniet!). Er zijn verder maar een handje vol mensen.

Het is vloed en de golven gutsen de Natural Pool binnen. Zo wild hebben we het nog nooit gezien en ik vraag me af, of we het er wel op moeten wagen. Ik vind die wilde zee doodeng! Vooral om Saskia maak ik me zorgen.

Maar in het "zwembad" is het rustig en het is duidelijk omgeven door rotsen, dus er is geen stroming. De enige uitdaging is het erin springen en eruit klimmen. Maar Saskia verzekert me, dat ze geen baby meer is. We gaan dus allemaal zwemmen en later komen er ook meer mensen, wat me wat geruster stemt.


Snorkelen

Intussen maken de golven, dat er zo af en toe maar heel weinig te zien valt. Zoals een Arubaanse gids even later opmerkt, het is een natural whirlpool. Maar tussendoor zien we wel degelijk veel moois. Aan de wanden groeit mooi kleurig koraal en de golven gooien heel wat vissen naar binnen, waaronder een prachtige groen met rode papegaaienvis. Net als ik een foto wil nemen zwemt die weer weg via een van de kanaaltjes.


De voorste rotsen zijn de grens van de Natural Pool, andere keren kwamen daar de golven niet overheen!

We zwemmen en snorkelen tot het te druk wordt. Opeens komt een hele groep Amerikanen aan en is het "zwembad" vol. Leah en Katja lenen nog even hun maskers aan een paar van de jongens, want zij hebben geen snorkelspullen mee. Maar de rust is weg en wij hebben het ook wel gezien.


Katja en Leah onder water

We klouteren (letterlijk!) het bad uit en klimmen weer naar boven. Rick geeft mij de taak om ons via de beste route weer boven te krijgen. Maar wat van ver een nette weg lijkt, blijkt van dichtbij een weg met diepe gaten en grote rotsen! Bijna komen we nog vast te zitten en we slaken allemaal (zoals altijd) een zucht van verlichting als we weer op een verharde weg aankomen. Deze auto heeft het ogenschijnlijk, ondanks de klappen, die we onderweg hoorden, overleefd.

Ergens las ik, dat Aruba bezig is de wegen naar hun belangrijkste attracties te verbeteren. Dat zagen we wel naar de grotten, maar de natural pool is ook druk bezocht en de weg daarheen kan heel wat hulp gebruiken. Een beetje ruwheid is een avontuur, maar vandaag heb ik echt peentjes gezweet en Rick, als chauffeur, ook! Zulke "wegen" vind je in de VS niet!

Natuurlijk was het wel weer heerlijk om in dat water te zwemmen tussen de wilde golven. De kinderen zijn het erover eens, dat ze het niet hadden willen missen. En wij ook niet.

Op de terugweg stoppen we bij Super Food om onder meer onze ontbijtbenodigdheden aan te vullen. Maar we nemen ook een stel spullen mee om naar de VS terug te nemen. Rick neemt nog ettelijke dozen Pickwick mee. Op mijn opmerking, dat Petra ook al heel wat mee had, antwoordt hij, dat dat niet de winter zal duren!

We hebben allemaal trek en ik koop een zak met pinda knabbels. Dat zijn Cheetos met pindasmaak voor de kinderen en die gaan er zeer goed in! Voor we bij het hotel zijn is de hele zak bijna op. Misschien voor we weggaan toch nog even wat meer van kopen. Verder gaan mee: chocomel pakjes, kandij koek, hagelslag, Bros en meer.

In het hotel verkleden we ons allemaal snel. De zonsondergang is vanavond spectaculair. We zien het van ons balkon. Wat zullen de drie (!) stellen, die vanavond op het strand trouwden in dit hotel, blij geweest zijn. We zien, hoe iedereen een van de stellen feliciteert en hoe er foto's worden genomen. Saskia zegt spontaan, dat ze hier wil trouwen, vinden wij dat goed? Aan trouwende kinderen wil ik nog even niet denken, een naar college is al "erg" genoeg!


Vanavond hebben we een reservering bij El Gaucho om half acht. Ruim op tijd gaan we op weg naar Oranjestad. We weten het adres, maar raken helemaal verdwaald. Alweer zijn Rick en ik het niet eens. Ik noem hem "Hon" en hoor Katja achter mij aan Leah uitleggen, dat ik me nu echt aan hem erger. Inwendig moet ik lachen, want inderdaad, ik gebruik "Hon" alleen als niet bepaald blij ben met Ricks doen en laten.

We proberen het restaurant te bellen, maar er wordt niet opgenomen. We blijven dwalen en het is inmiddels kwart voor acht. En dan staan we opeens op een straathoek en zien een security meneer naar ons zwaaien.

Zijn we hier voor El Gaucho's, vraagt hij. Helemaal blij antwoorden we beamend. Nou, dat is rechts van ons (op een eenrichtingsstraat naar links). Hij biedt aan de auto te parkeren. Rick neemt dat wel aan, maar wacht toch even op de sleutel. Voor hetzelfde geld is dit iemand, die zich verkleedt als security en er dan met auto's vandoor gaat.

Gelukkig blijkt het allemaal bona fide. Het wordt een gezellige maaltijd. We krijgen een serenade van twee gitaarspelers en de meisjes deinen enthousiast mee. De steaks zijn heerlijk en we krijgen er drie bijgerechten bij. Alles smaakt even lekker. Leah, Saskia en ik hebben filet mignon en de anderen grotere biefstukken (die ze niet helemaal op krijgen).

Terug in het hotel spelen de kinderen kaartspelletjes. Heel erg leuk om ze allemaal op een bed te zien en grote lol, dat ze hebben. Wij willen de openingsceremonie van de Olympische Spelen zien. Maar NBC komt op onze kamer heel slecht door.

Rick belt erover en meteen komt er een technicien om te helpen. Hij beweegt wat draadjes en opeens is alles goed. Net op tijd om Aruba langs te zien lopen. En dan komt Nederland en vertelt Matt Lauer, dat zijn vrouw Nederlands is en zijn kinderen half-Nederlands. Hee, dat klinkt bekend! Misschien moet ik Matt toch eens schrijven, Rick en hij hebben heel wat gemeen!

5 opmerkingen:

Anja zei

Wat een heerlijk "zwembad".
Mooie foto van de zonsondergang.
Zo te lezen genieten jullie van een heerlijke vakantie.

Anoniem zei

Zo, even bijgelezen na mijn eigen vakantie! Jullie hebben het weer heerlijk op Aruba! En wat leuk dat Leah mee is. Zowel voor Katja als voor jou, omdat je nu een fanatiek sportmaatje hebt.
Wat sneu voor Saskia dat ze ooronsteking kreeg en niet kon duiken. Gaat het inmiddels beter met haar?
Wat geweldig, die natural pool. Waarschijnlijk maar goed, die slecht weg er naar toe. Anders zou het er ongetwijfeld veel drukker zijn.

DixieChick zei

Haha! Dat "hon" is super herkenbaar, ik doe dat ook altijd als ik me erger aan Dennis, wat grappig!

Het "zwembad" ziet er geweldig uit, aar wat een ruige rit er naar toe zeg! Jeetje!

Miranda zei

Jonge wat een super vakantie hebben jullie. Allen jammer van de zieke Sassebas.Wens ze maar beterschap. Wie weet zit voor ons ook nog eens zo een reisje in het verschiet. ou ik echt niet erg vinden. Groetjes

Anoniem zei

Ziet er leuk uit zo'n natuurlijk zwembad.
Hihi en die wegen noemen we in onze familie abortusweggetjes. Toen mijn ouders er woonden was mijn moeder twee keer zwanger, maar gelukkig nooit een abortus daardoor gekregen hoor.