donderdag 7 augustus 2008

Dag 7: Windsurfen!

Om drie uur staat Saskia weer voor ons bed. Het arme kind kan gewoon niet slapen van de oorpijn. Haar koorts is wel omlaag gelukkig. Ik besluit haar pijn te bestrijden met ibuprofen van nu af aan. Die pijnpil van de dokter doet kennelijk niets. Voor de derde nacht achter elkaar slaapt Saskia verder op de ligstoel naast mijn bed.

Ricks wekker (ja, je leest het goed) gaat om half acht af. Hij en Katja gaan vanochtend duiken aan de zuidkust van het eiland. Daarvoor moeten ze om half negen bij de duikschool zijn. Rick vertrekt keurig om half negen, maar Katja is dan nog niet klaar. Met onze tiener moet je echt ruimschoots de tijd nemen, dat ervaren we ook 's avonds.

Als Katja dan eindelijk vertrekt (kennelijk is ze nog op tijd, want we zien ze later net vertrekken op de duikboot) wek ik Kai en Leah. Wij hebben ons ingeschreven voor een windsurfles om half tien. We eten ontbijt en nemen afscheid van Saskia, die zich vandaag in de hotelkamer wil vermaken.

Gelukkig lijkt de antibiotica te helpen en heeft Saskia minder pijn, maar ze is doodmoe van de slechte nachten. Een dag zonder haar oren in het water is waarschijnlijk ook wel een goed idee.

De windsurfschool is helemaal aan de andere kant van Palm Beach voorbij het Marriott hotel. Al heb ik die afstand al vele malen gelopen, toch verkijk ik me op hoe lang het duurt. We zouden ons om kwart over negen moeten melden, maar hijgend en puffend en (vooral) zwetend komen we pas om half tien aan.

Net op tijd voor de les denken we, maar er blijkt een probleem te zijn (hebben wij weer!). Vannacht is er ingebroken en van alles gestolen, waaronder de twee motoren van de reddingsboten. En zonder reddingsboten is er geen windsurfles (zoals de instructeur grapt: "Tenzij we Spaans spreken, want we zouden in Colombia eindigen").

Ze zijn nu druk bezig een motor te verzorgen, maar weten niet, wanneer dat gaat lukken. Wij hebben toch niets anders te doen, dus gaan wat in zee hangen en luieren op de ligstoelen, die ons worden aangeboden.

Gelukkig wordt de motor al gauw gevonden en net voor half elf kan onze les beginnen. We hebben de instructeur voor ons alleen, dat is wel fijn. Leah en Kai hebben nog nooit gewindsurfd en ik jaren geleden wel en voor het laatst in 2001 in Club Med.

Omdat ik het al vaker heb gedaan (al voel ik me een complete beginner) krijg ik ook een groter zeil. Brrr! Een beetje nerveus ben ik wel, want ik weet, dat dit helemaal geen gemakkelijke sport is. En toch vind ik het altijd weer super om te doen.

We lopen met Darwin, de instructeur, mee en hij blijkt een heel goede leraar te zijn. Zelfs ik begrijp het sturen nu (iets wat ik altijd het moeilijkst vond). Wonder boven wonder gaat het heel goed! Ik kan zo opstaan en varen en zelfs zonder problemen keren.

Later hoor ik van Leah, dat zij en Kai vol verrassing naar elkaar hadden gekeken. Zij dachten, dat de oudere in het gezelschap wel de slechtste zou zijn. Nou, nee, dus, maar later, als er meer vaart in zit, maak ik toch een paar spectaculaire duikelingen.

De les is al gauw voorbij en alle drie houden we ons staande. We bepalen, dat we zondagochtend de vervolgles ook willen nemen. Wel heel leuk dit, want zo hebben Kai en ik iets om te doen voortaan, als Rick en Katja (en waarschijnlijk volgend jaar ook Saskia) gaan duiken.

Na de les haalt Leah mijn camera op en maken we foto's en filmpjes van elkaar. Het is een lichamelijk heel intensieve sport en ik voel vooral mijn rug en benen. Als ik aan Darwin zeg, dat ik rugpijn heb, vertelt hij, dat hij dat na jaren nog krijgt. Ik zie later ook surfers met een ruggesteun zeilen.


Leah



Kai



Ik

Na zo'n anderhalf uur zijn onze benen, ruggen, armen en breinen (want je moet ook nog denken op zo'n ding!) moe. Het is net na twaalven en we moeten ook nog de hele weg terug naar het Westin lopen. Wat een leuke ervaring was dit weer, ik zie nu al naar zondagochtend uit (niet te veel, want dat betekent, dat er nog twee dagen van deze fantastische vakantie voorbij zullen zijn).

Onderweg zien we, dat de duikboot met Rick en Katja ook net terug is. De anderen bezetten een tafeltje bij Bugaloe (de duikboot meert daar aan) en ik ga kijken hoe het met Saskia is.

Haar tref ik prinsesheerlijk in bed aan, haar favoriete show speelt en ze MSN-t met vriendinnetjes. Ik voorzie haar van de benodigde medicijnen, maar ze heeft geen zin om naar Bugaloe mee te lopen. Ze voelt zich duidelijk nog steeds niet de oude. Ik beloof iets lekkers voor haar mee terug te nemen.

De lunch is weer heerlijk. Van ons allen is Bugaloe de favoriet voor lunch. De prijzen zijn heel redelijk, de bediening goed en snel en (belangrijkst!) vriendelijk en het eten zeer smakelijk. Mijn broodje gezond smaakt precies zoals zo'n broodje in Nederland zou smaken.

Terug in het hotel geef ik Saskia haar lunch. Zij wil verder vandaag niet mee, dus gaan we met zijn vijven naar Arashi om te snorkelen. Dit is een mooi strand met zowaar een golfslag (het komt al dichter bij de wilde kust). Er zijn zeker drie gebieden omheind, omdat er schildpaddennesten liggen. Dat laat wel zien, hoeveel schildpadden hier komen.

De afgelopen drie keer, dat we hier snorkelden, hebben we dan ook een schildpad gezien. Katja krijgt het al gauw koud en Rick gaat haar gezelschap houden op het strand. Zij hebben natuurlijk ook vanochtend al allerlei moois gezien onder water.

Gelukkig heb ik mijn "shorty" aan (wetsuit met korte mouwen en pijpen) en vind ik het water juist lekker warm. Leah en Kai zwemmen ook met mij mee en samen zien we van alles.

Leah zei vanochtend nog, dat ze nog nooit een octopus, zeester of schildpad onder water had gezien. Zelf vindt ze hier bij Arashi nota bene drie inktvissen! We zien een lange roze met wit gestippelde zeeslang, die haar zeer bekoort. Kai vindt een mooie zeester en er zijn een heel aantal andere mooie vissen te zien.


De mooiste "peacock flounder" (schol?), die ik ooit heb gezien

Heel tevreden zijn we al aan de terugtocht naar het strand bezig, als ik een andere snorkeler vlakbij hoor roepen: "A turtle!". En daar zwemt een kleine groene zeeschildpad! Wat een ervaring toch altijd weer en vooral voor Leah, die nog nooit met een schildpad gezwommen heeft. Wat het zo bijzonder maakt is hoe ondiep het hier is. Wij kunnen met gemak staan.


Opgewonden komen we het water uit. De Palm eiland is zeker heel bijzonder met zijn mooi gekleurde papegaaienvissen, maar hier vlak aan de kust is ook zoveel interessants te zien en helemaal gratis.

Het is alweer tijd om ons klaar te maken voor het avondeten, want we gaan naar een "zonsondergang" restaurant. Onze restaurant keuzes op het eiland zijn onderverdeeld in "zonsondergang" en "na zonsondergang". Voor de eersten maken we een reservering om half zeven en voor de laatste om half acht. Dat uur scheelt net weer heel wat!

Vanavond gaan we naar Marina Pirata. Vorig jaar hebben we dit restaurant niet bezocht, maar alle andere jaren wel. Het is speciaal voor ons, omdat het echt Arubaans eten serveert en de ambiance is super.

We krijgen een tafeltje vlak aan het water. Ik moet Katja en Leah zelfs waarschuwen niet te ver naar achter te leunen, want dan liggen ze erin! De meesten van ons nemen de Arubaanse vis, die de lokale grouper is met een tomatensaus. Maar Kai wordt avontuurlijk en bestelt de gefrituurde red snapper.

Natuurlijk denkt hij een soort fish and chips te krijgen: een gefrituurde visfilet met frietjes. Maar hij krijgt een hele snapper op zijn bord, hoofd, oogjes, graten en al (hoor je het gegriezel van de meisjes? Kai vindt dat al prachtig, hi hi). Opeens moet ik mijn jarenlang niet gebruikte kennis van vis fileren weer gebruiken. Kennelijk kan ik dat nog goed, want Kai smult er uiteindelijk toch van.

De stemming zit er ook vanavond weer helemaal in. De kinderen halen herinneringen uit hun "jeugd" op en ons wordt ook van alles gevraagd. Op weg terug naar het hotel wordt door de kinderen besloten kaart spelletjes te gaan spelen. Ze zijn allemaal te moe om nog ergens heen te gaan.

Rick heeft daarentegen kennelijk nog heel wat energie en gaat naar het casino van het Hyatt hotel om wat te spelen. Daar herkent hij ook de bartender van een aantal jaren geleden bij Piet's Bar, Estrella. Zij geeft hem nog een paar gratis drankjes, de "lucky dog".

Saskia lijkt een stuk monterder vanavond, dus hopelijk zal ze vannacht goed slapen. We moeten echt werken aan haar aansterken, anders is ze volgend schooljaar ook weer telkens ziek.

6 opmerkingen:

Anja zei

Ik ben weer bij gelezen en heb genoten van de prachtige foto's!
Sterkte en beterschap voor Saskia!!

Ineke zei

Wat vervelend toch voor Saskia, dit is echt haar pechzomer.

Prachtige die foto's van het windsurfen en de mooie, blauwe zee.

Volgens mij is die vis geen schol, die hebben nl. rode vlekjes. Maar, 't zou natuurlijk kunnen dat ze in de tropen een ander kleurtje hebben.

gr, Ineke

Anoniem zei

Goed te lezen dat het met Saskia wat beter gaat, duimen maar dat ze de rest van de dagen nog volop kan genieten van al het moois op Aruba.
Mooie foto van de flounder, de flounder is een bot, maar lijkt wel veel op een scholsoort!

Anoniem zei

leuk die windsurfles die jullie hebben gedaan!ik schaam me eigenlijk een beetje,woon hier op Bonaire,met de beste en makkelijkste mogelijkheden wat betrefd het leren windsurfen,en...ik heb het nog nooit geprobeerd...schaam schaam.vorige week waren de wereld kampioenschappen kids hier weer.

De turtle die jullie hebben op de foto is geen gren turtle hoor,dat is een hawksbill turle.de groene heft en ronde kop en de hawksbill heeft een soort snavel als een papagaai,en de hawksbil is groener gekleurd dan de gren turtle.de Green turtle is meer roder gekleurd.

nog veel plezier met elkaar.
karin uit Bonaire

Anoniem zei

Arme Saskia.... Gelukkig gaat het al weer wat beter.
De foto's zijn weer prachtig.
Ik heb vroeger heel veel gesurfd. Krijg weer helemaal zin als ik jullie foto's zie.

Anoniem zei

Geweldig zo'n schildpad ! wat ontzettend mooi.

Kan me nog ergens van lang geleden herinneren dat windsurfen zware arbeid is.

Beterschap aan Saskia