Dag 3: Veel beweging en eindelijk snorkelen

Het is zondag, dus ik blijf even langer liggen. Met de nadruk op "even", want, al heb ik maar zeer matig geslapen met de huilende wind langs ons balkon, ik ben om half negen klaar wakker.

Ook Rick staat op en we besluiten richting Eagle Beach te lopen. Dat is het andere lange strand van dit eiland. Daar staat een divi divi boom, die in alle brochures te zien is en dat is ons doel. Rick moet wel om tien uur weer terug zijn, dus we zetten de pas erin.

Eerst gaan we met de trap naar beneden. De liften duren in dit hotel eeuwig! Er zijn achttien verdiepingen en maar vier liften. De trap is dus, zeker van de vijfde verdieping, het snelst. Onderweg zien we een baby leguaantje. Die is duidelijk de weg kwijt en er duidelijk niet zo goed aan toe. Rick vangt hem en laat hem buiten weer los.

Langs het strand en het minder mooie gedeelte lopen we naar Eagle Beach. Er zijn iedere ochtend een heel aantal mede-wandelaars en joggers. Natuurlijk moet ik weer een foto maken bij de fel gekleurde stoelen en van de boom met schelpen erin. Bij de divi divi boom poseert Rick even en dan gaan we weer terug.




Rick gaat naar de spa om een deep tissue massage te krijgen. Hij vertelt later, dat dat geen ontspannend iets was. De masseuse gebruikte haar ellebogen en vuisten. Nu weet hij hoe het voor mij voelt om een massage van Laura te krijgen!

Intussen ga ik naar de fitnessruimte met mijn koptelefoon mee. Van Katja en Leah heb ik al gehoord, dat de lopende banden persoonlijke tv's hebben. Ik zet de mijne op de Travel Channel (een programma over Niagara Falls, Mount Everest en het Great Barrier Reef) en de computer op 6 mijl per uur. Zo jog ik binnen de kortste keren vijf kilometer! Kon ik thuis maar zoiets hebben!

Rick is inmiddels klaar en we gaan in de zee zwemmen. Rick gaat van boei naar boei en terug met mij, maar houdt het dan voor gezien. Ik ga door tot ik vijf keer heen en weer heb gezwommen, zo'n vijfentwintig minuten. Voor mijn gevoel heb ik dan ongeveer een kilometer gezwommen, afgaand op wat ik in het zwembad qua tijd afleg.

Voor de lunch gaan we naar Eetcafe The Paddock in Oranjestad. Daar is het drukker, dan andere keren, dat we er geweest zijn, maar we worden voor hun doen snel bediend. Het bruine broodje gezond gaat er bij mij heel goed in en ook de anderen smullen van hun eten. Terwijl we eten regent het even flink, maar klaart ook weer snel op.



Na het eten is het tijd om alles weer op te ruimen en in te pakken, want we gaan van kamer verhuizen. De kinderen zetten hun spullen in onze kamer en gaan dan zwemmen. Rick en ik wachten op het verlossende telefoontje, dat onze nieuwe kamers schoon zijn.

Het is inmiddels al na drieen, want, al was de service vandaag ietsje sneller, een lunch bij The Paddock is een geduldsoefening. Dat Amerikanen daar niet aan gewend zijn hoorden we vandaag ook weer. Een dame kwam klagen, dat ze al twintig minuten op service zaten te wachten. De serveerster poeierde haar af met het antwoord, dat ze het heel druk had. Maar volgens dame was het tafeltje naast hen (Nederlanders) later aangekomen en eerder geholpen. Inderdaad moet ik ook Rick ertoe aansporen gewoon te roepen, als hij iets nodig heeft, anders ben je gewoon lucht voor het personeel hier.

Enfin, wat dat betreft is er weinig veranderd, want online zijn de reviews voor The Paddock goed, behalve de service. Aan de service van het Westin hotel mankeert echter helemaal niets. Binnen tien minuten na ons eerste telefoontje, dat we klaar zijn om te verhuizen, staat de bellman voor de deur.

Met vereende krachten (letterlijk, want we hebben een lading bagage, een ijskast en een extra bed te verhuizen en dat wordt door een paar mannen gedaan) wordt alles naar de vijftiende verdieping overgeheveld. Er wordt nog gebeld om na te gaan of alles goed is verlopen en daarop kunnen we zeker beamend antwoorden.

We hebben nu weliswaar geen suite meer, maar een zeer gerieflijke kamer. En het uitzicht is onovertreffelijk! Saskia en Kai zien ons meteen vanuit het zwembad. En nu hebben we een tussendeur tussen onze kamer en die van de kinderen, ook wel zo makkelijk.


Ons nieuwe uitzicht

Als we wat gesitueerd zijn maken Rick en ik ons klaar om te gaan snorkelen. We willen naar Malmok en gaan naar beneden om dat aan Kai en Saskia te vertellen. Katja en Leah zijn ergens op het strand, dus die zullen dat wel van de andere twee horen.

Wij parkeren onze auto in de enige plek, die nog over is, bij Malmok. In het weekend worden de stranden en strandjes beduidend drukker. Ik heb mijn "shorty" (korte mouwen, korte broek wet suit) aan, want ik krijg het al heel gauw koud in het water.

Dit is mijn eerste kans om het onderwateromhulsel voor mijn Canon SD850 IS uit te proberen. En er is genoeg materiaal! We zien een gigantische groene mureen, die mij meteen aan de gemene dieren uit Disney's "De Kleine Zeemeermin" doet denken. En een heel aantal super kleurige vissen. Ik geniet!


Een jonge French angelfish



Een van de heel verlegen Queen angelfishes

Maar helaas, ondanks mijn shorty krijg ik het na een uur toch koud. En dan neemt het ongemak over en wil ik het water uit. Morgen zullen we meer snorkelen, het was ook slechts het begin.

We treffen de kinderen in het zwembad aan en drinken er even wat. Dan gaan we ons klaarmaken voor het avondeten. Vanaf het balkon zien we een mooie zonsondergang. Vanavond eten we bij Bingo!.

Dit is een Nederlands restaurant en het eten is erg lekker. Vrijwel iedereen bestelt sate met pindasaus en Katja en ik delen een carpaccio, die heerlijk is. Katja en Saskia nemen nog een dessert, waarvan de anderen meeproeven, en voldaan keren we hotelwaarts.

Kai, Katja en Leah gaan nog naar de Piet's Bar bij het Hyatt hotel. Daar is karaoke en dat lijkt ze wel leuk. Saskia vindt het nu wel wat moeilijk om zoveel jonger te zijn. Mijn verzekering, dat haar tijd nog wel komt helpt niet echt. Zij zal haar zusje komend jaar ook flink missen.