woensdag 13 augustus 2008

Dag 13: Afscheid van Aruba

Al heel vroeg in de nacht komt Saskia weer om een pijnstiller vragen. Daarna lukt het me niet meer de slaap te vatten. Ik heb het warm (later hoor ik van Rick, dat hij daar ook last van had, de airconditioning koelde niet goed) en allerlei gedachten dwalen door mijn hoofd.

Het gevolg is, dat ik mijn voornemen om extra vroeg op staan om nog zoveel mogelijk van deze laatste uren Aruba te genieten, moet laten varen. Ik voel me helemaal niet lekker, dus blijf nog tot negen uur liggen. Rick is bezorgd en gaat ontbijt voor me halen en maakt koffie in de kamer. Gelukkig helpt de extra rust en sta ik toch redelijk monter op.

Ons voornemen om bij Arashi (waar we eerder in de week een schildpad zagen) te gaan snorkelen gaat dus niet door, maar tijd om net als gisteren naar de rotspartij vlakbij het hotel te gaan is er wel. Als ik met Rick samen ben is het helemaal leuk, want hij draait stenen om en vindt dan de grappigste diertjes.




Dit keer vindt hij een crabbetje met minieme blauwe klauwtjes, dat er uitziet als een langpootmug. Die hebben we nog nooit gezien! Als ik even later verder zwem voel ik iets prikken op mijn wetsuit. Het crabbetje heeft zich op mij vastgezet en Rick moet het heel voorzichtig losmaken.

Terug bij het hotel treffen we de kinderen bij het zwembad aan. Ze zijn allemaal wat in mineur stemming, want ze hebben geen zin om naar huis te gaan. Ik natuurlijk ook absoluut niet, maar toch heb ik een zeer tevreden gevoel over deze vakantie. We hebben alles gedaan, wat we graag wilden doen en alles was even leuk (op Saskia’s oorproblemen na natuurlijk).


Wat zullen we het weer missen!

Boven pakken we nog de laatste spullen in en het is, zoals altijd, weer fijn om te zien, dat alles past! Leah’s koffer weegt zelfs 49,8 pond, maar net aan onder toegestane 50 pond!

Bij het Terrace Deck aan het strand eten we nog lunch voor we richting vliegveld vertrekken. We vertellen Virginia, onze serveerster, dat we haast hebben en het is onvoorstelbaar, hoe snel we ons eten voor onze neus hebben staan! Binnen het halve uur hebben we gegeten en betaald.

We denken nu dus voor op ons schema te zijn, althans Rick, die zich nooit zo druk maakt om op tijd weg te gaan om een vlucht te halen, als ik. We vragen de bellman om onze bagage op te halen. Rick wacht daarop, terwijl ik uitcheck en alvast om een taxi vraag. De heenweg van het vliegveld was met al die bagage zo oncomfortabel, dat we er nu voor kiezen met twee auto’s te gaan.

Terwijl ik met een van de Westin bellmannen sta te praten over Nederland (hij gaat daar over twee weken heen op vakantie), zie ik tot mijn verbazing Rick en Kai aan komen lopen zonder auto. Het blijkt, dat Rick vergeten is de lichten uit te doen gisteravond en nu is de accu leeg! Oeps!!!

Wachten, tot er iemand de auto komt opstarten, kunnen we niet, want we zijn inmiddels ver achter op ons schema. We nemen dus twee taxi’s, laten de sleutel achter bij de balie van het hotel en ik bel onderweg met de vertegenwoordiger van American Car Rental.

Die belooft ons bij het vliegveld te ontmoeten. Daar betaalt Rick met cash (credit card kost zoveel procent meer) en moet hij ook nog $40 extra voor benzine betalen, omdat hij die natuurlijk niet heeft kunnen tanken op weg naar het vliegveld. Een dure vergissing, maar tegenwoordig zijn we zo gewend aan lichten, die vanzelf uitgaan, dat ik goed kan begrijpen, dat Rick daar niet aan dacht!

Het inchecken verloopt gelukkig helemaal goed. De Arubaan achter de balie hoort mij Nederlands met de kinderen spreken, terwijl hij onze Amerikaanse paspoorten checkt. Hij vraagt, hoe lang ik al in Amerika woon en is helemaal verbaasd als hij “vijfentwintig jaar” hoort. Of mijn kinderen en man dan ook Nederlands spreken? Op mijn beamende antwoord zegt hij: “Dat is echt fantastisch, mevrouw, dat hoor je niet vaak!”. Erg leuk altijd, zo’n complimentje.

We lopen verder naar “USA Departures”, waar we door de eerste controle schuifelen, zo’n rij staat er. Dit is veranderd sinds vorig jaar, die controle was voorheen na de duty free winkels. Als onze schoenen weer aan zijn en de laptops in de tassen gaan we even kijken in de winkels.

Katja en ik zien nog wat (Nederlandse) tijdschriften, waar we in geinteresseerd zijn. Daar staat een stel Nederlanders voor, heftig (en luid) delibererend welke tijdschriften zij willen, en gaan geen grein opzij, als wij onze keuze willen pakken, zelfs niet op het beleefde “excuse me” van Katja. Na even wachten, want het is duidelijk, dat wij wel weten, welke we willen en die ook graag zouden pakken, graai ik ze gewoon voor hun neus weg. Daar reageren ze niet op, dus dat is kennelijk doodnormaal.

Later, als ik ga afrekenen, zie ik ze duidelijk voordringen bij de kassa. Een Amerikaanse dame, die al stond te wachten, zegt daar iets over tegen de caissière en die begint de Amerikaanse te helpen. De Nederlandse vrouw gilt “Rustig!” tegen de Amerikaanse (hm, wie moet er nou rustig zijn?) en ik voel plaatsvervangende schaamte. Als de Amerikaanse beleefd vraagt, wat ze zegt, gilt ze het nog een keer!

Duidelijk vinden de Arubaanse dames, die bij de kassa staan, dat ook zeer onbeleefd. Ze spreken met elkaar in Papiamento, maar ik kan er vlagen van verstaan. Wat zijn er toch een onbeschofte mensen op de wereld!

Katja kiest nog een parfum uit en we halen wat te drinken en gaan dan onze bagage ophalen om door de Amerikaanse douane te gaan. Die gaat tergend langzaam en onze hoop om nog wat verder in winkeltjes rond te kijken vervliegt.

Gauw gooien we, als we eindelijk goedgekeurd zijn door de douanebeambte, de koffers weer op de lopende band en gaan door de tweede veiligheidscontrole. Er hangen overal papieren met uitleg over waarom we alweer schoenen uit etc. moeten doen. De eerste controle was namelijk Arubaans en we zijn nu officieel op Amerikaans grondgebied. Een beetje idioot, maar goed, wat doe je eraan.

Zodra we bij de gate aankomen wordt er aangekondigd, dat er aan boord gegaan kan worden. Net als op de heenweg hebben we twee rijen stoelen en zou Leah alleen bij de nooduitgang zitten. Aangezien Katja en Leah naast elkaar willen zitten heb ik alweer geluk en zit weer heerlijk met veel beenruimte.

Het oudere echtpaar naast me woont in Staunton, Virginia, en is, zo te horen, zeer bereisd. Dit was hun eerste keer Aruba en ook zij vonden het een prachtig eiland. Met een snackbox met lekkere dingetjes en een paar witte wijntjes gaat deze vlucht lekker snel.

Zo af en toe klets ik met mijn buurvrouw, die interessant vertelt over de vele internationale reizen, die ze hebben gemaakt. Ze heeft daar duidelijk van genoten en als ik dat opmerk vertelt ze, dat zij en haar man allebei van erg arme families komen. Dat ze bereikt hebben, wat ze nu hebben, vindt ze niets minder dan een wonder.

Al komen Rick en ik niet uit arme families (hoewel Ricks vader in zijn familie een uitzondering is), toch herken ik er veel in. Samen zijn we wel met vrijwel niets begonnen en hebben zeker geweten, wat het is om maar net genoeg geld om te eten te hebben. Dat we nu op dit punt beland zijn vind ik ook een wonder en ik geniet er met volle teugen van! Ik hoop, dat we, net als deze mensen, ook nog jaren kunnen reizen samen en herinneringen maken.

Voor mijn gevoel al heel snel zetten we na een vlucht van 4,5 uur de landing in. Heerlijk is deze non-stop vlucht! Geen gedoe in Miami of Puerto Rico, beiden vliegvelden, waar ik niet graag tijd doorbreng.

Paul, Leahs vader, en Jim, haar oudere broer, staan ons al op te wachten. Wat is het toch leuk om opgehaald te worden van het vliegveld! Dat is ons al jaren niet meer overkomen. De bagage is er al snel en al kletsend rijden we met twee auto’s naar huis. Ook deze fantastische vakantie is weer afgelopen, maar de herinneringen, vooral ook voor Katja en Leah, zullen nog lang naleven.

7 opmerkingen:

Anoniem zei

Bon nochi muchanan,
Bon bini na kas !!!!

of te wel,goeden avond mensen,welkom thuis.

Wat een gedoe zeg op het vliegveld,om je rot te schamen met die Nederlanders,ik vind vaak dat Nederlanders zich zo onbeschoft gedragen hoor.Schaam me soms ook kapot voor mijn landgenoten.....

Dat krabbetje is een Arrowcrab.
het zijn cleaners,ziet ze vaak onder water de mond van bv een murene cleanen.leuke beestjes zijn het

pasa bon nochi,te aworo.
Ayo Karin Bonaire

Corry zei

Leuk verslag weer Petra. Ik heb genoten en krijg warempel ook zin om eens naar Aruba te gaan. Die Nederlanders, tjaaaa wat kun je ervan zeggen Ook ik zit met plaatsvervangende schaamte maar ik weet van mijn werk op Schiphol dat mensen heel zenuwachtig worden van vliegen en dan vreemd reageren. Gelukkig zijn we niet allemaal zo.

Anoniem zei

Als ik dit soort berichten lees krijg ik het warm van schaamte. Sommige mensen denken echt alleen maar aan zichzelf.

Wederom bedankt voor de leuke verhalen vanaf 'jullie' eilandje. :)

gr,
Bas

Anoniem zei

En zo kwam er weer een einde aan een heerlijke vakantie! Jullie kunnen er weer even tegenaan.

Miranda zei

Dank je wel voor jullie leuke reisverslag. En geweldig al die andere beesten. Dat kleine spinnetje/krabbetje in het water had ik hier in het Sience muzeum ontdekt. Een snel beestje. Welkom thuis! En beterschap met de zieke.
Groetjes

Anoniem zei

Je had weer een heel leuk verslag, net of je er een beetje bij bent.
Sterkte nog met Saskia haar oren.
En ook al was de vakantie zo leuk, je bent vast weer blij dat je Cosmo weer om je heen hebt.
Groet, Bea

Anoniem zei

Leuk verslag weer van jullie zoveelste Aruba-avontuur.

Wat een bak zeg, de accu leeg op zo'n cruciaal moment. Goed opgelost hoor....;_)

Groetjes Marja