zondag 10 augustus 2008

Dag 10: Windsurfen en het Antilla wrak

De wekker gaat om acht uur, omdat Rick en Katja de hele ochtend gaan duiken. Leah sprint als het ware naar de fitnessruimte. Ik vind het grappig, hoe belangrijk ook zij een dagelijkse fitnessroutine vindt. Ze zal goede invloed hebben op Katja bij Virginia Tech!

Zelf doe ik het wat langzamer en eet eerst ontbijt en drink een lekkere sterke kop Starbucks, die hier in de kamer voorradig is. Dan ga ik ook naar beneden. Kai en Saskia slapen nog.

In de fitnessruimte vind ik Leah aan het einde van haar loopje op de lopende band. We besluiten een gewichten routine te doen en ik laat haar oefenen met de grote bal zien. Na twintig minuten hebben we iedere spiergroep gehad en meer willen we niet, want we gaan zo weer windsurfen.

Saskia blijft weer rustig op de kamer en Kai, Leah en ik lopen weer naar het Marriott hotel om te gaan windsurfen. Onze les is pas om 11 uur, maar die is een uur instructie en een uur oefenen. Omdat Rick en Katja rond half een klaar zijn, had ik donderdag al besproken, dat wij het uur voor de les zouden oefenen, in plaats van erna.

We komen dus om tien uur aan, maar omdat het heel hard waait wordt ons afgeraden met slechts een les zonder toezicht te gaan surfen. We krijgen het advies dat uur morgen of overmorgen te doen. Natuurlijk luisteren we daarnaar, want bepaald goed zijn we nog niet en om nu helemaal ergens midden op zee te eindigen lijkt me ook niets.

Om het uur door te komen lopen we langs het strand verder naar het noorden. Hier zien we de kitesurfers bezig en viert de lokale bevolking hun weekend. Er zijn kleine hutjes, waar hele families zo te zien in kamperen. Het is een kleurrijk geheel allemaal.


De hutjes



Leah kijkt naar een van de "vliegende" kite surfers

Enri is onze windsurf instructeur dit keer. Eerst krijg ik net zo'n groot zeil als donderdag (een slag groter, dan de anderen), maar al meteen merk ik, dat dat met deze wind te zwaar is. Ik ga dus gauw terug om een kleiner zeil te halen.

Dat we eigenlijk wel een tweede les nodig hadden blijkt meteen. We hielden namelijk nog als beginnertjes de mast vast en dat is natuurlijk niet "echt" windsurfen. In de plenzende regen krijgen we instructie en het gaat al gauw erg goed. Natuurlijk zal het (zoals Enri ook zegt) nog jaren duren voor we gevorderd zijn, maar voor een paar uur gaat het al heel goed. Aan het eind van de les trillen mijn armspieren wel, misschien hadden we hiervoor toch beter geen gewichten kunnen heffen.

Voor de lunch hebben we met de anderen afgesproken bij Bugaloe. Rick en Katja komen precies als wij aan komen lopen terug van hun duiken. Ze hebben vooral veel murenen gezien. Ook Saskia komt er al gauw aanlopen, zij heeft lekker gelezen en gecomputerd. Aan haar humeur te merken voelt ze zich een heel stuk beter.

Toch besluit ze nog niet mee te gaan snorkelen vanmiddag. Katja en Rick gaan duiken bij het Antilla wrak en Kai, Leah en ik gaan mee op de boot om te snorkelen. Kai ziet al vrijwel meteen een barracuda onder ons wegschieten. Veel te snel wuift de kapitein ons terug op de boot.


Een schol oranje visjes, geen idee welke soort

Hij vraagt of we de schildpad gezien hebben. Die was een hele tijd boven water geweest, maar wij waren te ver weg. Jammer! Wij wachten op de boeg van de boot tot de duikers weer allemaal binnen zijn en terwijl we daar staan zie ik iets bruins naar boven komen.

Vlak voor de boot hapt de enorme schildpad herhaalde malen lucht in. Wat een supergezicht toch, vooral ook voor Leah vind ik het heel leuk, dat ze nu haar tweede schildpad heeft gezien. Ze is er ook helemaal enthousiast over. En op de weg terug naar de pier zien we er nog een boven komen! Het mag duidelijk zijn, dat ik een enorme schildpaddenliefhebster ben.

Boven halen we wat leesgerei en gaan de rest van de middag in het zwembad ontspannen. Althans, de kinderen en ik, want Rick heeft toch besloten niet verder te willen met een auto, die of open moet blijven of een constant alarm af heeft gaan. Vi Kash van American komt Rick met een nieuwe auto ontmoeten in de parkeerplaats van het hotel.

Daar vertelt hij Rick ook, dat hij nog wel naar het kantoor (een stuk van het vliegveld verwijderd) moet gaan op woensdag. Terwijl hij bij aankomst zei, dat we de auto gewoon op het vliegveld konden achterlaten. Rick accepteert dat, maar ik niet. Dat betekent extra tijd op het vliegveld en dat wil ik niet. Ik bel Vi Kash dus en in het Nederlands onderhandelen we.

Het resultaat is, dat we alles op het vliegveld zullen afhandelen. Ik laat me geen minuut Aruba ontfutselen voor "gedoe", laat dat duidelijk zijn, ha ha! Rick is me zeer dankbaar, soms komt mijn assertiviteit goed van pas.

Rick en ik gaan vanavond op een van onze twee "dates". Dit keer is het Le Dome, waar we heen gaan. Bij dit restaurant hebben we al een aantal malen onze trouwdag gevierd, maar dit jaar zullen we op die datum, 20 augustus (onze twintigste trouwdag, hoe symbolisch?), Katja verhuizen naar Virginia Tech.

Natuurlijk hebben we er hoge verwachtingen van. We krijgen een gezellig tafeltje en dezelfde serveerder als vorig jaar, die volgens ons van oorsprong Indiaas is, maar hij spreekt ook Nederlands. We beginnen met een Kir Royal (champagne met Kirsch) om de gelegenheid te toasten.

Als voorgerecht bestellen Rick en ik allebei de gerookte zalm. En die is werkelijk super! De keuze van hoofdgerecht vind ik moeilijk. De Belgisch-Franse cuisine is nu eenmaal niet een van de lichtste. Ik kies uiteindelijk gegrilde tonijn met spinazie en mango saus. Rick gaat voor de lamsboutjes.

Als mijn gerecht arriveert ziet het er niet echt appetijtelijk uit. Er ligt een stuk kale tonijn op allerlei groentes, die vooral geen spinazie zijn en waar die mango is, is me een raadsel. Wat een teleurstelling!

De serveerder biedt een andere maaltijd aan, maar niets spreekt me echt aan en de tonijn is prima. Later hoor ik, dat het gerecht van de rekening is gehaald, wat ik een heel nette actie vind. De bediening hier is zeker top!

Om de teleurstelling van het hoofdgerecht uit te wissen bestellen we een dessert. De profiteroles zijn altijd super en dat wordt het dus weer. Ze smelten op de tong!!

Terug in het hotel geef ik de uitgelezen tijdschriften aan "Debbie" en proberen Rick en ik het casino uit. Maar daar zit de Blackjack tafel vol en de Let It Ride tafel is dicht, omdat drie mensen zich ziek hebben gemeld. We staan dus al gauw weer buiten.

Boven vinden we de tieners klaar om uit te gaan. Zij willen naar Bugaloe en misschien daarna nog naar Moomba Beach. Grappig is, vind ik, dat Kai ook mee gaat. Hij begint langzaam uit zijn schelp te kruipen en ik zie een heel leuke jongen tevoorschijn komen. Ook Rick gaat "partyen" en Saskia en ik blijven rustig Olympische Spelen kijken.

6 opmerkingen:

Anoniem zei

Leuk dat jullie het windsurfen aan het uitproberen zijn! Valt nog niet mee, he!
Geniet nog even van je laatste dagen in de Caribbean.

Anoniem zei

Hoi Petra en Fam.
Die school visjes zijn de grey chromis,is familie van de damselfish.zwemmen altijd in scholen.

Jammer van je Tonijn.....

Groetjes
Karin Bonaire

Anoniem zei

Hoi Petra: You know -- tuna and you just have a spotty history. Smiles and happy travels home to VA.

Christine

Petra zei

Ha ha, Christine, right you are! I told Rick I really am going to stop ordering it! Can't wait to catch up with you!

@Karin -- Bedankt! Het is heel handig iemand, die zoveel over het onderwater leven hier weet als lezeres te hebben!

Anoniem zei

Hoi Petra,

Ja hoor graag gedaan,vraag maar raak hoor,als je iets wilt weten hoor ik het wel.....

Vind het erg leuk te lezen dat jullie het zo naar je zin hebben op Aruba,en net wat een vorige lezeres al schreef,het is net of je een goed boek aan het lezen bent,elke dag een stukje,en het verveeld nooit.blijf vooral zo doorgaan.je schrijft echt heel erg leuk en gezellig.

Groetjes Karin Bonaire

Anoniem zei

I had a bit of trouble with Tonijn at first--thought you had hurt your toenail LOL-- or toe-- but I put two and two together when I reread the paragraph. Seriously, my friend, restauranteurs should be on alert whenever you order tuna--it's usually doomed to culinary failure.

Chuckling to Myself Quietly--Christine