vrijdag 1 augustus 2008

Dag 1: De reis naar Oranjestad

Als om kwart voor zes de wekker gaat ben ik al zeker een uur wakker. Ik heb dit keer (anders ook wel, maar dit jaar echt heel veel) enorm veel zin om naar Aruba te gaan! Heerlijk twaalf dagen helemaal ontspannen. We kennen het eiland, dus hebben niet (meer) het gevoel alles te moeten gaan zien.

Rick staat ook meteen naast zijn bed en samen maken we de kinderen wakker. Als ik enthousiast Katja's kamer binnenloop en "Aruba time!" zing, vindt zij dat toch beduidend minder leuk, hi hi. Maar het moet gezegd: in record tijd zijn we helemaal klaar. Instructies voor Christine en Laura (die weer voor de katten gaat zorgen) liggen klaar en we kunnen weg. Het is wel een beetje een vreemd gevoel, dat er nog mensen in huis zijn. Hopelijk hebben we alles goed uitgelegd.

De Stieglers staan ook al klaar met een heel opgewonden Leah. Paul en Janet brengen ons in hun auto's naar het vliegveld. We hebben acht koffers en grote tassen bij elkaar, plus onze cabine bagage, dus heel wat! Ik ga met Saskia mee met Janet en we kletsen onderweg gezellig. Zij gunnen hun dochter deze vakantie zo enorm graag!

Om zeven uur arriveren we op een druk Dulles Airport. Het is wel lekker om afgezet te worden en niet met al die bagage van de parkeergarage te hoeven lopen. We nemen afscheid en gaan inchecken. Omdat Rick Premier is bij United gebeurt dit niet bij de gewone internationale balie aan de achterkant, maar bij de Premier balie.

Wij hebben allemaal zitplaatsen, behalve Leah, die moet wachten tot aan de gate. Alweer vanwege Ricks Premier status mogen we ook door de korte rij van de veiligheidscontrole. Schoenen uit, laptop apart, dit keer piept Katja, want ze was haar mobieltje vergeten uit haar zak te halen. De TSA mensen zijn echter allemaal lekker vrolijk vanochtend, dat helpt!

Ook de mobile lounge (ik kan niet wachten tot de trein klaar is hier!) staat al klaar om te vertrekken. En zo zijn we dus binnen het halve uur na aankomst al bij onze gate!

Mooi tijd om te gaan ontbijten dus. Dit doen we bij Gordon Biersch. Daar is geen tafeltje voor zes personen, dus de kinderen gaan aan een zijbarretje zitten en Rick en ik aan de echte bar (en geloof het of niet, er zit daar een man al om half acht aan het bier, blech!). Iedereen, behalve ik, bestelt de ontbijtsandwich. Ik neem het groente omelet en dat smaakt werkelijk heerlijk.

Bij de gate proberen Leah en Katja of ze stoelen naast elkaar kunnen krijgen. Maar de vlucht zit vol en Leah krijgt een gangpad stoel bij de nooduitgang. Wij hebben 16 DEF en 17 EF als stoelen en de agent zegt, dat degene, die in het gangpad zit met ons, alleen reist (blijkt later niet het geval, zij en haar man zitten ook gescheiden) en dus wel zal willen ruilen.

Al heel snel is het tijd om aan boord te gaan. Ik neem een van de raamplaatsen, maar heb al last van mijn heupen en het is allemaal zo nauw! Dan komt de dame, die in het gangpad in 17D gaat zitten en zij is een oudere vrouw, die niet kan helpen in geval van nood en dus niet bij de nooduitgang mag zitten. Ik maak meteen een beslissing: ik neem die nooduitgang stoel wel, zodat de meisjes bij elkaar kunnen zitten. Dan maar geen raam, die extra beenruimte heb ik hard nodig.

Al luisterend naar air traffic control (en horend, dat we bijna door een onweer moeten vliegen tot de ATC persoon op het laatste moment toestemming geeft om te vliegen, ik hoorde de zenuwen in de stem van onze gezagvoerder!) lees ik mijn boek. Als "lunch" bestel ik een van de snackdoosjes met hummus, pita chips en tonijn salade. En ik lees veel in mijn boek.

Zo vliegt de tijd en voor ik het weet vertelt ATC in Santo Domingo onze bemanning, dat ze nu contact op moeten nemen met het Reina Beatrix vliegveld in Aruba voor de landing. Helaas zitten we aan de verkeerde kant van het vliegtuig om de kust van het eiland uit het raam te zien. Ik ben de enige, die er wat van kan zien uit het raampje van de nooduitgang. Dat turquoise water alleen al, heerlijk!!!

De kinderen en ik gaan met onze Nederlandse paspoorten door de immigratie. Rick en Leah zijn voor deze binnenkomst de enige Amerikanen. Toch ook altijd leuk om onze Nederlandse paspoorten daadwerkelijk te gebruiken. De officier ziet, dat we hier al zes keer zijn geweest, en wenst ons een hartelijk "welkom terug".

Ondanks de "Priority" labels aan onze bagage moeten we er flink lang op wachten. Die werd zeker niet als "priority" behandeld! Terwijl wij wachten, gaat Rick vast de auto regelen. Of althans, dat denken we.

Als we eindelijk buiten komen blijkt, dat American, het verhuurbedrijf (reden, dat we van hun huren is, dat ze toestaan hun auto's mee te nemen over de vreselijk slechte routes in Aruba), geen kantoor meer bij het vliegveld heeft en Rick eerst naar hun kantoor moet. We wisten al, dat ze niet meer bij het vliegveld waren, maar mij was aan de telefoon verzekerd, dat onze auto op het vliegveld klaar zou staan. Mooi niet dus!

Rick gaat naar het kantoortje, terwijl wij met de bagage wachten. Een half uurtje later komt hij terug met de gehuurde Mercury Mountaineer. Daar kunnen weliswaar acht passagiers in, maar bagageruimte blijkt er nauwelijks te zijn. Oeps!

Het wordt een heel gepas en gemeet. We kunnen Kai achterin nauwelijks meer zien, die is bedolven onder de koffers. Saskia moet met haar benen omhoog, omdat er een koffer onder staat en Katja en ik hebben koffers op onze schoot. Dat is even flink zweten! Het is zo grappig, dat Leah er foto's van maakt, helaas is mijn fototoestel ergens onderaan begraven.

Gelukkig is de weg naar het Westin hotel niet zo lang (al is het superdruk in Oranjestad!). Voor de terugweg hebben we al besloten ook een taxi te bestellen. Anders gaan we vies bezweet het vliegtuig in!

Bij aankomst worden we allerhartelijkst begroet door de bellman. Hij sjouwt zich een breuk aan onze koffers, maar blijft vrolijk en leert Leah meteen wat Papiamento. Rick gaat de auto parkeren en ik heb alleen $20 als fooi. Ik heb zo met de arme man te doen, dat ik hem die ook maar geef. Volgens mij heb ik een vriend voor het leven, zo knipmest hij bij het accepteren!

Het inchecken gaat wat moeizaam. Ik heb kamers gereserveerd met zicht op zee en op de twaalfde verdieping of hoger werd me verzekerd. De kamers blijken echter op de vijfde verdieping, de op een na laagste, te liggen. Dat is dus niet, wat wij verwachtten!

Carlos, de man, die ons incheckt, geeft ons sleutels voor de kamer, waar we officieel in zouden gaan en een suite met aangrenzende kamer aan de andere kant van het hotel (meer zicht op zee). In de eerste kamer zien we echt nauwelijks een glimpje water en in de tweede wel, maar ook heel veel parkeerplaats en dak.

Beneden laten we weten heel teleurgesteld te zijn. Carlos belooft betere kamers voor ons te vinden en voorlopig kiezen wij de suite met aangrenzende kamer. In de suite is ook een halve fitness ruimte aanwezig: een bal, gewichten, een fiets en meer. Dat zou ik wel mee willen nemen.

Carlos belooft te bellen, als hij weet, waar we heen kunnen verhuizen. Intussen gaan wij naar Bugaloe, de pier bar, waar je heerlijk kunt eten. Saskia en ik hebben een snackbox gekocht tijdens de vlucht, maar de anderen hebben sinds het ontbijt niets gegeten.

De band maakt zich net klaar om te gaan spelen en de duikboot komt terug met daarop Erwin, een van de duikinstructeurs, waar Katja en Rick al vaak mee zijn gaan duiken. Hij herkent ons meteen en komt even hallo zeggen. Saskia wil deze vakantie graag ook haar duikbrevet halen, of het gaat lukken weten we nog niet.

De stokbroodjes met lekkers en frietjes zijn precies wat we nodig hadden. Er hing best een gestresste atmosfeer net bij het inchecken (ik moet toegeven, dat ik daar zeker debet aan was) en nu lijkt de stress wel van ons af te glijden. We zijn terug op ons favoriete eiland en het stelt allerminst teleur!

De kinderen gaan na het eten de zee in en Rick en ik rekenen af. Dan gaan ook wij lekker dobberen in het warme zeewater. Voor het Westin hotel is een platform om van af te springen. Ik doe het niet (heb mijn zonnebril op), maar Rick en de kinderen vermaken zich prime.

Na wat gedobberd te hebben gaan we naar het zwembad. Dacht ik altijd, dat ons zwembad warm water had, dit is bijna een "hot tub" in vergelijking! We drijven daar even en dan wil ik terug naar boven. Ik wil de zonsondergang niet missen.

Na een snelle douche zien we vanaf het balkon de zon onder gaan. Helaas zijn er aan de horizon toch weer wolken, heel jammer! Maar mooi is het wel.


De eerste Aruba zonsondergang

Vanavond eten we traditie getrouw in het hotel. Iedereen is dol op Blossoms, het Japans-Chinese restaurant hier. Ik houd het bij sushi en de rest bestelt ook een Chinees gerecht. De Philippijnse serveerster is werkelijk fantastisch en we zijn het erover eens, dat dit werkelijk, hoe duur ook, een heel erg goed restaurant is.

Katja en Leah gaan nog langs het strand wandelen. Kai wil de skateboarding kampioenschappen zien op tv, dus wij hebben Saskia hier op ons bed om tv te kijken.

Zondag zullen we verkassen naar de vijftiende verdieping. Het zal geen suite (deze suite is ook nog eens uitgerust met allerlei fitness dingen, super!) ,zoals deze, maar wel met veel beter uitzicht, waar we toch eigenlijk voor komen. Hoe dan ook krijgen we betere kamers door dit alles, dan ik gereserveerd had. Als ze ons gewoon de twaalfde verdieping of hoger hadden gegeven was al dit gedoe niet nodig geweest! Maar ach, het heeft verder geen invloed op ons genieten.

6 opmerkingen:

Anja zei

Heerlijk om 12 dagen te ontspannen en genieten op Aruba.
Heel veel plezier!!

Ineke zei

Wat een heerlijk vooruitzicht, 12 dagen genieten!
Jammer dat het met de kamer even niet mee zat, gelukkig dat alles toch nog in orde komt.

Geniet van Aruba!

gr, Ineke

Carola zei

Heerlijk, zo'n Aruba-vakantie!
Veel plezier!

Annemiek zei

Mooi hoor, geniet lekker.

mexigirl zei

He als je je zonnebril had afgezet had je ook in de zee kunnen zwemmen vind dit wel een laf excuus. Maar voor de rest een fijne vakantie.

Petra zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.