Dag 13: Afscheid van Aruba

Al heel vroeg in de nacht komt Saskia weer om een pijnstiller vragen. Daarna lukt het me niet meer de slaap te vatten. Ik heb het warm (later hoor ik van Rick, dat hij daar ook last van had, de airconditioning koelde niet goed) en allerlei gedachten dwalen door mijn hoofd.

Het gevolg is, dat ik mijn voornemen om extra vroeg op staan om nog zoveel mogelijk van deze laatste uren Aruba te genieten, moet laten varen. Ik voel me helemaal niet lekker, dus blijf nog tot negen uur liggen. Rick is bezorgd en gaat ontbijt voor me halen en maakt koffie in de kamer. Gelukkig helpt de extra rust en sta ik toch redelijk monter op.

Ons voornemen om bij Arashi (waar we eerder in de week een schildpad zagen) te gaan snorkelen gaat dus niet door, maar tijd om net als gisteren naar de rotspartij vlakbij het hotel te gaan is er wel. Als ik met Rick samen ben is het helemaal leuk, want hij draait stenen om en vindt dan de grappigste diertjes.




Dit keer vindt hij een crabbetje met minieme blauwe klauwtjes, dat er uitziet als een langpootmug. Die hebben we nog nooit gezien! Als ik even later verder zwem voel ik iets prikken op mijn wetsuit. Het crabbetje heeft zich op mij vastgezet en Rick moet het heel voorzichtig losmaken.

Terug bij het hotel treffen we de kinderen bij het zwembad aan. Ze zijn allemaal wat in mineur stemming, want ze hebben geen zin om naar huis te gaan. Ik natuurlijk ook absoluut niet, maar toch heb ik een zeer tevreden gevoel over deze vakantie. We hebben alles gedaan, wat we graag wilden doen en alles was even leuk (op Saskia’s oorproblemen na natuurlijk).


Wat zullen we het weer missen!

Boven pakken we nog de laatste spullen in en het is, zoals altijd, weer fijn om te zien, dat alles past! Leah’s koffer weegt zelfs 49,8 pond, maar net aan onder toegestane 50 pond!

Bij het Terrace Deck aan het strand eten we nog lunch voor we richting vliegveld vertrekken. We vertellen Virginia, onze serveerster, dat we haast hebben en het is onvoorstelbaar, hoe snel we ons eten voor onze neus hebben staan! Binnen het halve uur hebben we gegeten en betaald.

We denken nu dus voor op ons schema te zijn, althans Rick, die zich nooit zo druk maakt om op tijd weg te gaan om een vlucht te halen, als ik. We vragen de bellman om onze bagage op te halen. Rick wacht daarop, terwijl ik uitcheck en alvast om een taxi vraag. De heenweg van het vliegveld was met al die bagage zo oncomfortabel, dat we er nu voor kiezen met twee auto’s te gaan.

Terwijl ik met een van de Westin bellmannen sta te praten over Nederland (hij gaat daar over twee weken heen op vakantie), zie ik tot mijn verbazing Rick en Kai aan komen lopen zonder auto. Het blijkt, dat Rick vergeten is de lichten uit te doen gisteravond en nu is de accu leeg! Oeps!!!

Wachten, tot er iemand de auto komt opstarten, kunnen we niet, want we zijn inmiddels ver achter op ons schema. We nemen dus twee taxi’s, laten de sleutel achter bij de balie van het hotel en ik bel onderweg met de vertegenwoordiger van American Car Rental.

Die belooft ons bij het vliegveld te ontmoeten. Daar betaalt Rick met cash (credit card kost zoveel procent meer) en moet hij ook nog $40 extra voor benzine betalen, omdat hij die natuurlijk niet heeft kunnen tanken op weg naar het vliegveld. Een dure vergissing, maar tegenwoordig zijn we zo gewend aan lichten, die vanzelf uitgaan, dat ik goed kan begrijpen, dat Rick daar niet aan dacht!

Het inchecken verloopt gelukkig helemaal goed. De Arubaan achter de balie hoort mij Nederlands met de kinderen spreken, terwijl hij onze Amerikaanse paspoorten checkt. Hij vraagt, hoe lang ik al in Amerika woon en is helemaal verbaasd als hij “vijfentwintig jaar” hoort. Of mijn kinderen en man dan ook Nederlands spreken? Op mijn beamende antwoord zegt hij: “Dat is echt fantastisch, mevrouw, dat hoor je niet vaak!”. Erg leuk altijd, zo’n complimentje.

We lopen verder naar “USA Departures”, waar we door de eerste controle schuifelen, zo’n rij staat er. Dit is veranderd sinds vorig jaar, die controle was voorheen na de duty free winkels. Als onze schoenen weer aan zijn en de laptops in de tassen gaan we even kijken in de winkels.

Katja en ik zien nog wat (Nederlandse) tijdschriften, waar we in geinteresseerd zijn. Daar staat een stel Nederlanders voor, heftig (en luid) delibererend welke tijdschriften zij willen, en gaan geen grein opzij, als wij onze keuze willen pakken, zelfs niet op het beleefde “excuse me” van Katja. Na even wachten, want het is duidelijk, dat wij wel weten, welke we willen en die ook graag zouden pakken, graai ik ze gewoon voor hun neus weg. Daar reageren ze niet op, dus dat is kennelijk doodnormaal.

Later, als ik ga afrekenen, zie ik ze duidelijk voordringen bij de kassa. Een Amerikaanse dame, die al stond te wachten, zegt daar iets over tegen de caissière en die begint de Amerikaanse te helpen. De Nederlandse vrouw gilt “Rustig!” tegen de Amerikaanse (hm, wie moet er nou rustig zijn?) en ik voel plaatsvervangende schaamte. Als de Amerikaanse beleefd vraagt, wat ze zegt, gilt ze het nog een keer!

Duidelijk vinden de Arubaanse dames, die bij de kassa staan, dat ook zeer onbeleefd. Ze spreken met elkaar in Papiamento, maar ik kan er vlagen van verstaan. Wat zijn er toch een onbeschofte mensen op de wereld!

Katja kiest nog een parfum uit en we halen wat te drinken en gaan dan onze bagage ophalen om door de Amerikaanse douane te gaan. Die gaat tergend langzaam en onze hoop om nog wat verder in winkeltjes rond te kijken vervliegt.

Gauw gooien we, als we eindelijk goedgekeurd zijn door de douanebeambte, de koffers weer op de lopende band en gaan door de tweede veiligheidscontrole. Er hangen overal papieren met uitleg over waarom we alweer schoenen uit etc. moeten doen. De eerste controle was namelijk Arubaans en we zijn nu officieel op Amerikaans grondgebied. Een beetje idioot, maar goed, wat doe je eraan.

Zodra we bij de gate aankomen wordt er aangekondigd, dat er aan boord gegaan kan worden. Net als op de heenweg hebben we twee rijen stoelen en zou Leah alleen bij de nooduitgang zitten. Aangezien Katja en Leah naast elkaar willen zitten heb ik alweer geluk en zit weer heerlijk met veel beenruimte.

Het oudere echtpaar naast me woont in Staunton, Virginia, en is, zo te horen, zeer bereisd. Dit was hun eerste keer Aruba en ook zij vonden het een prachtig eiland. Met een snackbox met lekkere dingetjes en een paar witte wijntjes gaat deze vlucht lekker snel.

Zo af en toe klets ik met mijn buurvrouw, die interessant vertelt over de vele internationale reizen, die ze hebben gemaakt. Ze heeft daar duidelijk van genoten en als ik dat opmerk vertelt ze, dat zij en haar man allebei van erg arme families komen. Dat ze bereikt hebben, wat ze nu hebben, vindt ze niets minder dan een wonder.

Al komen Rick en ik niet uit arme families (hoewel Ricks vader in zijn familie een uitzondering is), toch herken ik er veel in. Samen zijn we wel met vrijwel niets begonnen en hebben zeker geweten, wat het is om maar net genoeg geld om te eten te hebben. Dat we nu op dit punt beland zijn vind ik ook een wonder en ik geniet er met volle teugen van! Ik hoop, dat we, net als deze mensen, ook nog jaren kunnen reizen samen en herinneringen maken.

Voor mijn gevoel al heel snel zetten we na een vlucht van 4,5 uur de landing in. Heerlijk is deze non-stop vlucht! Geen gedoe in Miami of Puerto Rico, beiden vliegvelden, waar ik niet graag tijd doorbreng.

Paul, Leahs vader, en Jim, haar oudere broer, staan ons al op te wachten. Wat is het toch leuk om opgehaald te worden van het vliegveld! Dat is ons al jaren niet meer overkomen. De bagage is er al snel en al kletsend rijden we met twee auto’s naar huis. Ook deze fantastische vakantie is weer afgelopen, maar de herinneringen, vooral ook voor Katja en Leah, zullen nog lang naleven.

Dag 12: Lummeldagje

Midden in de nacht staat Saskia toch weer aan ons bed. Haar oor doet zoveel pijn, dat ze er niet door kan slapen. Inmiddels is de antibiotica kuur op, maar die moet als het goed is nog werkzaam zijn. Ik geef haar dus een pijnstiller en neem me voor thuis toch nog maar even naar de dokter te gaan voor de zekerheid.

Van deze laatste volle vakantiedag besluiten we een luie dag te maken. Geen excursies, maar gewoon genieten van het strand en het zwembad. Rick en ik beginnen met een uurtje snorkelen bij de rotspartij vlakbij het hotel.

De helderheid van het water laat daar wat te wensen over, omdat er telkens motorboten vlak langs komen, die het zand opstuiven. Maar bij die kleine rotspartijtje hebben we al de meest interessante waterdieren gezien, waaronder twee keer een schildpad.

Vandaag blijft het beperkt tot een hele groep reef squid (rif inktvissen?), een paar baby peacock flounders en een hele familie French angels. Maar niets is voor mij ontspannender, dan naar dit onderwater leven kijken, dus ik geniet met volle teugen van het uurtje dobberen. Ook de grote groep pelicanen, die op de rotsen zit, vind ik erg leuk om te fotograferen.


Zo gecamoufleerd zijn de flounders



Op de terugweg zien we, dat de kinderen inmiddels ook op zijn. Zij zijn bezig met de vogels, waar ze al jaren dol op zijn. Iedere ochtend mogen die een uurtje uit hun kooien. Carlos, de vogelverzorger, kent ons na al die jaren goed en laat de kinderen lekker spelen met de lieve kakatoes Lisa (die ik ook schattig vind, als ik zo’n kakatoe gegarandeerd zou krijgen, zouden wij er ook een hebben), Candy en Tony. Natuurlijk moeten er, zoals ieder jaar, weer de nodige foto’s worden genomen.



Bij het zwembad werken Katja en Leah aan hun “tan”. Ondanks alle waarschuwingen voor huidkanker blijven tieners toch hetzelfde. Alleen smeren ze zich nu in met beschermingsfactor 15 of zelfs 30, terwijl wij vroeger baby olie gebruikten om maar zo donker mogelijk te worden. Ik ga in de schaduw wat van mijn hier gekochte Nederlandse tijdschriften lezen.

Rick heeft zich boven aangekleed en loopt een stuk langs het strand om foto’s te nemen. Als hij weer terug komt rammelen onze magen. We lopen langzaan naar Bugaloe. Dit is de laatste keer deze vakantie, dat we hier lunchen, en mijn zalmbroodje smaakt super!



Na het eten nemen we afscheid bij de duikschool en betaalt Rick daar de rekening. Erwin, een van de Nederlandse divemasters, die permanent op het eiland woont, plaagt Rick ermee, dat ze dit jaar geen enkele keer met hem hebben gedoken. Natuurlijk moeten Katja en Leah ook even met hem op de foto.

We rijden even naar Eagle Beach om langs de duikwinkel Windie’s te gaan. Die was tot vorig jaar gehuisvest in een heel klein pand, maar nu verwelkomt de Nederlandse eigenaresse ons trots bij hun nieuwe locatie, die maar liefst twee verdiepingen en een restaurant heeft. Saskia vindt er een nieuw masker, waarbij ze haar neus wel goed dicht kan knijpen, en Rick , Katja en Kai leuke t-shirts.

De rest van de middag wisselen we van het zwembad naar de zee en terug. Kai maakt er sport van leguanen te vangen, wat hem de held van de meisjes van Saskia’s leeftijd in het zwembad maakt. Verder vermaken de kinderen zich met het springen van het grote platform in zee, terwijl ik ze fotografeer. De vreemdste sprongen maken ze en we liggen soms dubbel.





Om een uur of vijf komen Ricks collega Lance en zijn vrouw naar ons zwembad. Met hen gaan we onze laatste Amstel Brights (ik ben geen bierdrinkster, maar die vind ik heerlijk!) drinken bij Bugaloe. Het is een aardig stel en voor we het weten is het weer tijd voor hen om naar hun restaurant reservering te gaan. Ook wij moeten ons gaan klaarmaken daarvoor.

Onze laatste avond hebben we bewaard voor de Screaming Eagle. In dit restaurant kun je ervoor kiezen in bed te eten en natuurlijk doen wij dat. We krijgen twee grote bedden met een heel stel kussens voor in de rug toegewezen. Het eten en drinken wordt geserveerd op een tafeltje over onze schoot, heel uniek!

Ook het eten is super. Ik bestel twee voorgerechten, de mesclun salade en de zalm en dat is meer dan voldoende voor mij! De anderen bestellen wel hoofdgerechten en daarna zelfs nog dessert. Rick en ik delen de “tazza famosa”, een chocolade “kop en schotel” gevuld met een heerlijke sorbet en slagroom. We zijn het er allemaal over eens, dat dit een passend laatste avondmaal was voor een perfecte vakantie!

Dag 11: Watersporten

Onze een na laatste volle dag in Aruba en ik ben om acht uur weer klaar wakker. Waarom gebeurt dat thuis nu nooit? Heerlijk om gewoon uitgeslapen te zijn!

Rick en de kinderen liggen nog te pitten, maar Rick komt ook al gauw tot leven. Samen wandelen we voor de eerste keer deze vakantie naar Eagle Beach, het andere prachtige lange strand hier. Het is daar een stuk rustiger.

We lopen tot een van de vele schildpaddennesten op dat strand, waarvan het zand zo mogelijk nog zachter is, dan dat van Palm Beach hier. Opvallend, en tekenend voor het verschil in drukte, is dat er langs Eagle Beach heel wat schildpadden hun eieren leggen en langs Palm Beach is er geen enkel nest. Toch heeft Palm Beach onze voorkeur, de bedrijvigheid is nooit saai (en we zijn nu eenmaal geen mensen, die de hele dag op het strand zitten en in het water drijven).

Mijn maag rommelt intussen flink. Mijn krentenbollen zijn op en ik heb daar eerlijk gezegd ook genoeg van. Ik heb zin in eieren als ontbijt, maar dat blijkt niet zo makkelijk te vinden. De Sunset Bistro van het hiernaast gelegen Phoenix Hotel serveert wel ontbijt, maar krijgt zulke slechte recensies online, dat we ons daar maar niet aan wagen.

Het buffet in ons hotel kost $18 en dat vinden we wel erg veel. We besluiten dus om aan het terras aan het strand te gaan eten. Dat moet toch goedkoper zijn, zo redeneren we. Dus niet!

Het ontbijt met twee eieren, bacon, toast en gebakken aardappeltjes kost $16 (voordeel is, dat koffie en OJ is inbegrepen)! Ik probeer nog of ik misschien een ei en toast kan krijgen, maar met de OJ en koffie, die ik al had besteld kost dat net zoveel! We hebben zo'n trek, dat we toch bestellen, Rick de French toast en ik mijn "great breakfast" met twee gepocheerde eieren. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, dat het werkelijk super smaakt!

Boven vinden we de helft van de kinderen wakker en op en de andere twee nog sluimerend in bed (Katja en Saskia). Kai, Leah en ik hebben nog een uur windsurfen tegoed van gisteren. We lopen dus weer de hele weg naar Vela.

Daar krijgen we boards en zeilen en gaan op weg. De wind is iets minder dan gisteren en het gaat lekker. Tot Rick komt om te filmen en fotograferen. Opeens voelt mijn zeil als lood en ik val er voorover op. Au, flinke snee in mijn knie.


Maar om die perfecte foto te krijgen ga ik toch weer op de plank. Al kom ik bont en blauw uit het water (nou ja, valt ook best mee, hoor), ik vind het een super sport! Ook Kai en Leah zijn helemaal verkocht. Ik ga thuis kijken of er in onze buurt ook een windsurfschool zit.


Bij Bugaloe ontmoeten we Katja en Saskia en eten er alweer een heel erg lekkere (en niet zo dure, ook belangrijk op dit eiland) lunch. Het leuke is, dat ik er zeker vijf verschillende broodjes lekker vind. Vandaag ga ik voor de crabsalade wrap, die er bijzonder goed ingaat (ook omdat we wel erg actief zijn geweest vanochtend).

De middag snelt voort en we gaan naar het Aruba Watersports Center. Voor vandaag staan de watersporten op het programma en hier krijgen we 15% korting als we drie activiteiten kiezen. En laat dat nu net zijn, wat we willen doen.

Als eersten gaan Saskia en ik mee op de Parasail boot. Er zit nog een ander paar op de boot en we vertellen ze uit te kijken naar de schildpadden, die boven water komen om adem te halen. Zij gaan eerst, maar zien geen schildpadden.



Onze parachute

Dan is de beurt aan Saskia en mij en ik neem mijn (of liever Ricks in dit geval) fototoestel mee naar boven. Het is super om het eiland zo uit de lucht te zien en ik neem een heel aantal foto's. Maar eigenlijk speuren we het wateroppervlak voor schildpadden en opeens zien we er een en dan nog een. Je kunt op heel veel plekken parasailen, ook in de VS, maar die schildpadden zie je niet overal.

Voldaan komen we naar beneden en worden met het andere stel teruggebracht naar het watersportcentrum. Daar hoor ik, dat de anderen inmiddels weg zijn met hun wave runners. Saskia en ik dobberen intussen lekker in de zee en ik hoor weer van alles wat mijn twaalf-jarige bezighoudt.

Na een half uurtje zien we de anderen terugkomen. Katja heeft problemen met haar knie, want Rick heeft haar aangevaren (zeg je dat?). Het is best opgezwollen, maar lijkt verder niet ernstig.

Iedereen, behalve ik, wil nu gaan "tuben". Ik mag wel mee op de boot en speel dus fotografe. Ik heb daarna nog uren het gevoel op de woelige baren te lopen, zo erg schommelt de boot. Het gaat er heftig aan toe en ik ben blij niet op een van die banden te liggen.

Rick vliegt los en blijft met zijn hoofd in het water liggen. Ik krijg een halve hartverzakking, want ik denk, dat er iets ergs is gebeurd. Ook de kapitein is ongerust. En dan kijkt Rick lachend op. Later zeg ik hem, dat dat echt niet grappig was. Er zijn tijden, wanneer zoiets niet leuk is en dit was er een van.

Onze "kapitein" gaat heen en weer tussen het snorkelgebiedje links van ons hotel en het windsurfgebied, waar we eerder vandaag bezig waren. Ik weet zeker, dat noch de snorkelers noch de windsurfers blij zijn met onze komst! Uit ervaring weet ik dit. Ik vervloek die boten als we snorkelen en de golven, die ze veroorzaken, zijn stomvervelend voor windsurfers.


Maar Rick en de kinderen hebben pret en in plaats van de geadverteerde twintig minuten krijgen ze drie kwartier. Katja verliest een contact lens (gelukkig van de iedere twee weken soort) en Rick ziet er niet al te happy uit, ongewoon voor hem. Uiteindelijk wordt de kapitein teruggewuifd, want hij heeft meer klanten. Waren het de leuke meisjes, die hem zo lang met ons bezig liet zijn?

Rick geeft hem een goede tip en we lopen terug naar het hotel. Ik haal leesmateriaal en mijn fototoestel om in het zwembad te fotograferen. Alle vijf proberen ze een soort pyramide te maken en dat is natuurlijk weer een reden om dubbel te liggen.

De zonsondergang is helaas weer bewolkt, hopelijk is dat morgen voor de laatste avond beter. We maken ons klaar voor het avondeten, dat bij Tulip zal plaatsvinden.

De Nederlandse host geeft ons een leuk tafeltje en we bestellen een paar porties bitterballen. We vinden, dat Leah die geproefd moet hebben. Dan krijgen Katja, Kai en ik de tomatensoep, die super lekker smaakt. In de VS is tomatensoep meestal zoet (ik heb niet zoete gevonden) en deze smaakt zoals ik me uit mijn jeugd herinner. Saskia heeft de uiensoep, die ook erg lekker is, volgens haar.

We moeten wel een tijd wachten tussen de gerechten, maar verder is er niets op dit restaurant aan te merken. En een groot positief iets: de prijzen! Je kunt hier onder de $20 heerlijk eten.

Alleen zien wij zoveel dingen, die ons aanstaan, dat we teveel bestellen. Saskia en Leah genieten van hun lasagna, Kai's kip cordon bleu is ook prima. Maar Rick, Katja en ik hebben de nasi en bami goreng besteld en die is super, met kroepoek en sate! Maar veel en veel te veel, dus een groot deel gaat terug naar de keuken.

Daardoor komt de manager eens polshoogte nemen of we het wel naar onze zin hadden. Nou, dat is zeker! Ik bedenk me, dat een maaltijd echt niet duur hoeft te zijn om zeer smakelijk te zijn. Mijn hoofdgerecht van vanavond smaakte zeker beter, dan dat van gisteren. De bami was trouwens spaghetti, dus misschien ga ik daarmee thuis ook eens bami maken.

Terug in het hotel gaan de kinderen terug naar de kamer, waar Katja haar vriendje in Amerika opbelt, die is vandaag jarig. Rick en ik beproeven ons geluk in het casino en ik verlies $50 met Let It Ride en dan probeert Rick het terug te verdienen met Black Jack. Daar speel ik ook even mee en uiteindelijk winnen we het allemaal terug, op $3 na (de twee dollars tip voor drankjes zijn daar debet aan).

De Olympische Spelen nemen de rest van de avond in beslag. Morgen is onze laatste volle dag op het eiland. Het lijkt alsof we hier al eeuwen zijn en aan de andere kant alsof we net zijn aangekomen. Rick en ik bedachten ons vanochtend, dat we Leah als ons vierde "kind" zullen missen, thuis! Ook Leah laat weten, dat Kai en Saskia voor haar als half-broer en -zus voelen.

Dag 10: Windsurfen en het Antilla wrak

De wekker gaat om acht uur, omdat Rick en Katja de hele ochtend gaan duiken. Leah sprint als het ware naar de fitnessruimte. Ik vind het grappig, hoe belangrijk ook zij een dagelijkse fitnessroutine vindt. Ze zal goede invloed hebben op Katja bij Virginia Tech!

Zelf doe ik het wat langzamer en eet eerst ontbijt en drink een lekkere sterke kop Starbucks, die hier in de kamer voorradig is. Dan ga ik ook naar beneden. Kai en Saskia slapen nog.

In de fitnessruimte vind ik Leah aan het einde van haar loopje op de lopende band. We besluiten een gewichten routine te doen en ik laat haar oefenen met de grote bal zien. Na twintig minuten hebben we iedere spiergroep gehad en meer willen we niet, want we gaan zo weer windsurfen.

Saskia blijft weer rustig op de kamer en Kai, Leah en ik lopen weer naar het Marriott hotel om te gaan windsurfen. Onze les is pas om 11 uur, maar die is een uur instructie en een uur oefenen. Omdat Rick en Katja rond half een klaar zijn, had ik donderdag al besproken, dat wij het uur voor de les zouden oefenen, in plaats van erna.

We komen dus om tien uur aan, maar omdat het heel hard waait wordt ons afgeraden met slechts een les zonder toezicht te gaan surfen. We krijgen het advies dat uur morgen of overmorgen te doen. Natuurlijk luisteren we daarnaar, want bepaald goed zijn we nog niet en om nu helemaal ergens midden op zee te eindigen lijkt me ook niets.

Om het uur door te komen lopen we langs het strand verder naar het noorden. Hier zien we de kitesurfers bezig en viert de lokale bevolking hun weekend. Er zijn kleine hutjes, waar hele families zo te zien in kamperen. Het is een kleurrijk geheel allemaal.


De hutjes



Leah kijkt naar een van de "vliegende" kite surfers

Enri is onze windsurf instructeur dit keer. Eerst krijg ik net zo'n groot zeil als donderdag (een slag groter, dan de anderen), maar al meteen merk ik, dat dat met deze wind te zwaar is. Ik ga dus gauw terug om een kleiner zeil te halen.

Dat we eigenlijk wel een tweede les nodig hadden blijkt meteen. We hielden namelijk nog als beginnertjes de mast vast en dat is natuurlijk niet "echt" windsurfen. In de plenzende regen krijgen we instructie en het gaat al gauw erg goed. Natuurlijk zal het (zoals Enri ook zegt) nog jaren duren voor we gevorderd zijn, maar voor een paar uur gaat het al heel goed. Aan het eind van de les trillen mijn armspieren wel, misschien hadden we hiervoor toch beter geen gewichten kunnen heffen.

Voor de lunch hebben we met de anderen afgesproken bij Bugaloe. Rick en Katja komen precies als wij aan komen lopen terug van hun duiken. Ze hebben vooral veel murenen gezien. Ook Saskia komt er al gauw aanlopen, zij heeft lekker gelezen en gecomputerd. Aan haar humeur te merken voelt ze zich een heel stuk beter.

Toch besluit ze nog niet mee te gaan snorkelen vanmiddag. Katja en Rick gaan duiken bij het Antilla wrak en Kai, Leah en ik gaan mee op de boot om te snorkelen. Kai ziet al vrijwel meteen een barracuda onder ons wegschieten. Veel te snel wuift de kapitein ons terug op de boot.


Een schol oranje visjes, geen idee welke soort

Hij vraagt of we de schildpad gezien hebben. Die was een hele tijd boven water geweest, maar wij waren te ver weg. Jammer! Wij wachten op de boeg van de boot tot de duikers weer allemaal binnen zijn en terwijl we daar staan zie ik iets bruins naar boven komen.

Vlak voor de boot hapt de enorme schildpad herhaalde malen lucht in. Wat een supergezicht toch, vooral ook voor Leah vind ik het heel leuk, dat ze nu haar tweede schildpad heeft gezien. Ze is er ook helemaal enthousiast over. En op de weg terug naar de pier zien we er nog een boven komen! Het mag duidelijk zijn, dat ik een enorme schildpaddenliefhebster ben.

Boven halen we wat leesgerei en gaan de rest van de middag in het zwembad ontspannen. Althans, de kinderen en ik, want Rick heeft toch besloten niet verder te willen met een auto, die of open moet blijven of een constant alarm af heeft gaan. Vi Kash van American komt Rick met een nieuwe auto ontmoeten in de parkeerplaats van het hotel.

Daar vertelt hij Rick ook, dat hij nog wel naar het kantoor (een stuk van het vliegveld verwijderd) moet gaan op woensdag. Terwijl hij bij aankomst zei, dat we de auto gewoon op het vliegveld konden achterlaten. Rick accepteert dat, maar ik niet. Dat betekent extra tijd op het vliegveld en dat wil ik niet. Ik bel Vi Kash dus en in het Nederlands onderhandelen we.

Het resultaat is, dat we alles op het vliegveld zullen afhandelen. Ik laat me geen minuut Aruba ontfutselen voor "gedoe", laat dat duidelijk zijn, ha ha! Rick is me zeer dankbaar, soms komt mijn assertiviteit goed van pas.

Rick en ik gaan vanavond op een van onze twee "dates". Dit keer is het Le Dome, waar we heen gaan. Bij dit restaurant hebben we al een aantal malen onze trouwdag gevierd, maar dit jaar zullen we op die datum, 20 augustus (onze twintigste trouwdag, hoe symbolisch?), Katja verhuizen naar Virginia Tech.

Natuurlijk hebben we er hoge verwachtingen van. We krijgen een gezellig tafeltje en dezelfde serveerder als vorig jaar, die volgens ons van oorsprong Indiaas is, maar hij spreekt ook Nederlands. We beginnen met een Kir Royal (champagne met Kirsch) om de gelegenheid te toasten.

Als voorgerecht bestellen Rick en ik allebei de gerookte zalm. En die is werkelijk super! De keuze van hoofdgerecht vind ik moeilijk. De Belgisch-Franse cuisine is nu eenmaal niet een van de lichtste. Ik kies uiteindelijk gegrilde tonijn met spinazie en mango saus. Rick gaat voor de lamsboutjes.

Als mijn gerecht arriveert ziet het er niet echt appetijtelijk uit. Er ligt een stuk kale tonijn op allerlei groentes, die vooral geen spinazie zijn en waar die mango is, is me een raadsel. Wat een teleurstelling!

De serveerder biedt een andere maaltijd aan, maar niets spreekt me echt aan en de tonijn is prima. Later hoor ik, dat het gerecht van de rekening is gehaald, wat ik een heel nette actie vind. De bediening hier is zeker top!

Om de teleurstelling van het hoofdgerecht uit te wissen bestellen we een dessert. De profiteroles zijn altijd super en dat wordt het dus weer. Ze smelten op de tong!!

Terug in het hotel geef ik de uitgelezen tijdschriften aan "Debbie" en proberen Rick en ik het casino uit. Maar daar zit de Blackjack tafel vol en de Let It Ride tafel is dicht, omdat drie mensen zich ziek hebben gemeld. We staan dus al gauw weer buiten.

Boven vinden we de tieners klaar om uit te gaan. Zij willen naar Bugaloe en misschien daarna nog naar Moomba Beach. Grappig is, vind ik, dat Kai ook mee gaat. Hij begint langzaam uit zijn schelp te kruipen en ik zie een heel leuke jongen tevoorschijn komen. Ook Rick gaat "partyen" en Saskia en ik blijven rustig Olympische Spelen kijken.

Dag 9: Baby Beach

Al voor negenen wek ik iedereen. We willen vanochtend namelijk naar Baby Beach aan de andere kant van het eiland. Nu is Aruba het kleinste van de drie ABC eilanden, maar ook het drukste en het kan door verkeer zo een uur duren voor je van de ene naar de andere kant van het 17 mijl lange eiland bent gereden.

Baby Beach ligt dus helemaal in het zuiden en krijgt zijn naam van de enorme ondiepe zanderige baai, die er ligt. Net buiten die baai is het prachtig snorkelen. Het water blijkt wat koel te zijn, dus de kinderen hebben geen haast erin te gaan.


Met mijn "shorty" (wetsuit met korte mouwen en pijpen) valt het alles mee, dus ik zwem als eerste naar de rotsen. Dat is nog best een eind en er blijkt een flinke stroom te staan (gelukkig wel richting strand). Het is flink doorzwemmen om naar het rif te komen.

Maar dan is het ook zeker de moeite waard! Ik herinnerde me eigenlijk niet, dat er hier ook zoveel papegaaienvissen te zien zijn. Maar ik zie de mooiste vissen hier en het is zo helder! Bijzonder is vooral een werkelijk enorme midnight parrotfish (bedankt, Karin, voor de naam daarvan!). Hij blijft maar rond ons zwemmen.


Verder zien we, want de anderen arriveren later ook, rif inktvissen en black triggerfishes, beiden soorten, die we deze vakantie nog niet hadden gezien. En het ondiepe hier geeft me ook de gelegenheid mooie foto's te maken (althans, dat hoop ik!).




Na het snorkelen dobberen we nog even in het nu wel lekkere water. We merken ook, dat het alarm van onze huurauto de hele tijd om geen enkele reden afgaat. Nu horen we bij het wakker worden ook al de hele tijd een auto alarm en bedenken ons, dat dat dan weleens onze auto zou kunnen zijn! Later wordt dat door de parkeerwacht van het hotel bevestigd. Nu laten we hem maar open en wordt er extra op gelet door de wacht (aan wie ik mijn uitgelezen Nederlandse tijdschriften heb beloofd, zij kent ons al van vorige jaren).

Als iedereen zin krijgt in lunch gaan we weer richting hotel. Daar eten we op het terras aan het strand. Ik bestel een lekkere lichte salade nicoise, die werkelijk heerlijk smaakt! Waar de tieners het vandaan halen, weet ik niet, maar ze werken een heel bord nachos met kaas weg, plus nog een sandwich met frietjes!

Dan gaan we allemaal in het zwembad hangen. Rick en Saskia gaan de winkels niet ver hiervandaan bekijken (niet echt de moeite waard, volgens hen) en Saskia krijgt een ijsje.

De tieners (is een makkelijkere term voor de drie, dan hun namen) gaan op het strand volleybal spelen. Ik zwem wat in de zee, lees een Anoniem in de schaduw van een palmboom en vermaak me met mensen en leguanen kijken. Er ligt vlakbij mij een man te slapen met een oranje voetbalshirt met "KNVB" erop. Ik moet de neiging weerstaan hem wakker te maken en te kijken of hij Nederlands is, of slechts een fan van het Nederlands elftal (daarvan lopen er nogal wat buitenlanders rond, geloof het of niet).

Vanavond hebben we een reservering bij het Flying Fishbone restaurant in Savaneta. Dit is een van de restaurants, waar we ieder jaar weer heen gaan. We krijgen een tafeltje in het zand aan de rechterkant, het beste voor de zonsondergang. Helaas valt die vanavond wat tegen, maar het eten allerminst!


Als voorgerecht bestel ik een carpaccio van artisjokken met geitenkaas. Leah neemt hetzelfde en we smullen! Wat een voortreffelijke combinatie van verschillende smaken! Het is een vrij grote salade, dus we zijn blij, dat ons "hoofdgerecht" ook een voorgerecht van het menu is. Onze serveerder Wouter is aardig, maar we hebben wel meer attente service gehad hier. Maar we hebben de tijd en genieten volop.


De anderen bestellen hoofdgerechten en die zien er allemaal even lekker uit. Dit restaurant is niet voor niets zo populair. Om een idee te geven, ik belde woensdag om een tafeltje rond zonsondergang en kon pas vanavond terecht. Bij andere restaurants hier kun je in deze tijd van het jaar gewoon dezelfde dag bellen en een tafeltje krijgen.

Mijn hoofdgerecht (op het menu dus voorgerecht) is de seafood platter. En dat is werkelijk meer dan genoeg! Er zijn garnalen, mosselen, stukjes tonijn, gerookte zalm en crab. Allemaal even lekker bereid.

Als dessert bestellen Rick, Kai en Katja een chocolade mousse en de rest van ons eet daarvan wat hapjes mee. Het wordt met bitterkoekjes gepresenteerd, mmmm! En de mousse is onbeschrijflijk lekker. Ik moet zeggen, een diner, dat bij een luxe restaurant in een grote wereldstad niet zou misstaan, en dat in een restaurant in een klein plaatsje in Aruba!

Terug in het hotel kijken we natuurlijk naar de Olympische Spelen. We zien zwemmen, gymnastiek en strand volleybal. Ik vraag me opeens af, of andere landen, zoals Nederland, heel andere sporten kijken. Waarschijnlijk wel, want strand volleybal lijkt me voor Nederlanders wellicht niet zo interessant.

Dag 8: Grotten verkennen en de Natural Pool

Als ik om half negen opsta blijkt Leah al naar de fitnessruimte te zijn. Gauw maak ik me klaar om ook te gaan. Ze vertelt, dat ze de laatste drie uur niet meer kon slapen vanwege rugpijn. Kennelijk hebben zij en Katja niet zo'n lekker bed als wij, want Katja wordt met hoofdpijn erdoor wakker.

Na tien minuten, al tv kijkend, hardlopen doe ik nog tien minuten, alweer tv kijkend, de stairmaster. Inmiddels is Rick ook gearriveerd en begint zijn routine af te werken. Wat dat betreft zijn deze vakanties heel goed, Rick krijgt veel meer beweging, dan gewoonlijk thuis.

Leah en ik gaan naar de gewichten en ik leer haar een aantal van mijn balans gewichten oefeningen. Ook dit doen we zo'n tien minuten en verplaatsen ons dan naar de mat. Leah doet thuis altijd een video met allerlei buikspieroefeningen en die doen wij nu samen.

Mijn hemel! Ik dacht, dat ik met al mijn planken en andere buikspieroefeningen met gemak mee zou doen. Maar dat valt tegen. Ik kan het allemaal wel, maar het is zeker niet makkelijk! Ik vertel Leah, dat ik begrijp, dat zij het een goede video vindt. Dan laat ik haar nog "even" drie minuten planken en dat is weer heel moeilijk voor haar. Al met al gaan we voldaan weer naar boven. Erg leuk om zo met Leah te sporten!

Boven zijn de anderen inmiddels ook wakker en we gaan brunchen bij Linda's. Hier maakt Leah kennis met de echte Nederlandse pannenkoek. Op weg erheen zegt ze nog, dat ze er twee wil. Wij lachen allemaal en verzekeren haar ervan, dat ze er waarschijnlijk nog niet een hele van opkan.

We krijgen een tafeltje buiten op het terras en bestellen onze favorieten. Mijn pannenkoek moet altijd spek en appel hebben en bij Linda's is de kaas er ook lekker overheen gesmolten. Daarbij neem ik ook nog champignons.

Voor de geinteresseerden: Leah neemt op ons aanraden spek, appel en kaas (die ze keurig in het Nederlands bestelt!), Katja ham, kaas, aardbeien en honing (vreemde combinatie!), Saskia alleen kaas, Rick ham, kaas, spek, champignons en Kai spek, kaas en perzik. Alles, ook Katja's vreemde combinatie, smaakt kennelijk erg goed, want iedereen, behalve Saskia en ik, eet de hele pannenkoek op!


Leah aan haar eerste echte Nederlandse pannenkoek!

Met volle magen rijden we naar onze eerste bestemming van vandaag: de grotten. Tenminste, die lijken op de kaart heel makkelijk te bereiken, maar de bewegwijzering op dit eiland laat heel wat te wensen over. We zoeken en zoeken naar de 7A, maar zelfs bij een benzinestation hebben ze geen idee, waar die is.

Op goed geluk gaan we dus maar op ons richtingsgevoel af. Na een tijdje houdt het asfalt op en hobbelen we richting oceaan. Dit is de wilde kant van het eiland en al gauw zien we de beukende golven in de verte. Er is het afgelopen jaar duidelijk aan deze weg gewerkt, want hij is bij tijden zeer goed begaanbaar.

Na een tijdje zien we de zandduinen verschijnen en een bordje voor de Fontein grot. Die blijkt echter afgesloten te zijn (menen we ons ook van andere jaren te herinneren). Bij het souvenirsstandje gaat Rick nog even kijken, of de toegang misschien alleen op verzoek is. Dat blijkt niet het geval, maar de nabij gelegen Guadirikiri grot is wel open, krijgt hij te horen.

Als we daar aan komen rijden zijn we de enigen. We lopen het uit stenen gehouwen trapje op en de grot in. Even verderop zien we licht en lopen daarheen. Intussen denk ik een vleermuis te zien vliegen. We komen uit in een grote grot, die verlicht wordt door een gat in het "plafond".


Na de nodige foto's lopen we verder, want er is, na een donkere gang, weer licht te zien. Nu zien we zeker vleermuizen vliegen! Het is nog even flink ontwijken, een echt grottengevoel! Dan staan we in een nog mooiere kamer met kolomformaties, stalactieten en stalacmieten. Kai en Leah vinden zelfs een paar zich vormende heel kleine stalactietjes (volgens Kai toch zeker al vijfhonderd jaar oud).`

Het is werkelijk een bijzondere ervaring, zo in een grot zonder gids en alleen vleermuizen. Helaas duurt onze eenzaamheid niet lang en komt er een busje met toeristen langs. Maar dan hebben wij het al gezien. Er wordt nog wat op de rotsen buiten geklommen en dan gaan we weer verder.

We hopen de veel betere weg langs de duinen te nemen en stoppen even, zodat de kinderen in het hete zand kunnen lopen. Een kudde geiten komt langs dartelen en daar worden foto's van gemaakt. Maar het zand is zo heet, dat iedereen binnen de kortste keren weer in de auto zit!

Nu is het zaak de weg naar de Natural Pool te vinden. Dit is een natuurlijk zwembad, dat zich tussen de rotsen van het wilde water van de oostkust van het eiland heeft gevormd. "Conchi" noemen de Arubanen het.


De ruwe oostkust

Na wat zoeken vinden we de weg erheen. Althans, de weg tot het kleine informatiekioskje aan de mond van de onverharde "weg" erheen. Daarna is en blijft het een gok of je de juiste kant op rijdt. We hebben heel wat onverharde wegen gereden, maar niets is erger, dan deze weg!

Naar dit natuurlijke zwembad zijn we bijna iedere keer, dat we hier zijn geweest, gegaan. Het is namelijk, als je er eenmaal bent, spectaculair. Maar de weg erheen is zo erg, met hoog uitstekende rotsen, dat zelfs onze Mercury Mountaineer er problemen mee heeft. Het eerste jaar, dat we dit probeerden, kwamen we terug met een lekke band.

Zoals altijd houd ik me angstvallig vast aan alles, waar ik me maar aan vast kan houden in de auto. Vooral bij het naar beneden hobbelen van de heuvel. Het lijkt serieus wel of de auto soms over de kop zal gaan! Achterin gillen de meisjes regelmatig bij weer een enorme schok.

Maar we arriveren, na toch ook wel wat gespannen momenten, want ik vind, dat Rick veel te eigenwijs is en hij vindt, dat ik dan maar moet rijden (ammenooitniet!). Er zijn verder maar een handje vol mensen.

Het is vloed en de golven gutsen de Natural Pool binnen. Zo wild hebben we het nog nooit gezien en ik vraag me af, of we het er wel op moeten wagen. Ik vind die wilde zee doodeng! Vooral om Saskia maak ik me zorgen.

Maar in het "zwembad" is het rustig en het is duidelijk omgeven door rotsen, dus er is geen stroming. De enige uitdaging is het erin springen en eruit klimmen. Maar Saskia verzekert me, dat ze geen baby meer is. We gaan dus allemaal zwemmen en later komen er ook meer mensen, wat me wat geruster stemt.


Snorkelen

Intussen maken de golven, dat er zo af en toe maar heel weinig te zien valt. Zoals een Arubaanse gids even later opmerkt, het is een natural whirlpool. Maar tussendoor zien we wel degelijk veel moois. Aan de wanden groeit mooi kleurig koraal en de golven gooien heel wat vissen naar binnen, waaronder een prachtige groen met rode papegaaienvis. Net als ik een foto wil nemen zwemt die weer weg via een van de kanaaltjes.


De voorste rotsen zijn de grens van de Natural Pool, andere keren kwamen daar de golven niet overheen!

We zwemmen en snorkelen tot het te druk wordt. Opeens komt een hele groep Amerikanen aan en is het "zwembad" vol. Leah en Katja lenen nog even hun maskers aan een paar van de jongens, want zij hebben geen snorkelspullen mee. Maar de rust is weg en wij hebben het ook wel gezien.


Katja en Leah onder water

We klouteren (letterlijk!) het bad uit en klimmen weer naar boven. Rick geeft mij de taak om ons via de beste route weer boven te krijgen. Maar wat van ver een nette weg lijkt, blijkt van dichtbij een weg met diepe gaten en grote rotsen! Bijna komen we nog vast te zitten en we slaken allemaal (zoals altijd) een zucht van verlichting als we weer op een verharde weg aankomen. Deze auto heeft het ogenschijnlijk, ondanks de klappen, die we onderweg hoorden, overleefd.

Ergens las ik, dat Aruba bezig is de wegen naar hun belangrijkste attracties te verbeteren. Dat zagen we wel naar de grotten, maar de natural pool is ook druk bezocht en de weg daarheen kan heel wat hulp gebruiken. Een beetje ruwheid is een avontuur, maar vandaag heb ik echt peentjes gezweet en Rick, als chauffeur, ook! Zulke "wegen" vind je in de VS niet!

Natuurlijk was het wel weer heerlijk om in dat water te zwemmen tussen de wilde golven. De kinderen zijn het erover eens, dat ze het niet hadden willen missen. En wij ook niet.

Op de terugweg stoppen we bij Super Food om onder meer onze ontbijtbenodigdheden aan te vullen. Maar we nemen ook een stel spullen mee om naar de VS terug te nemen. Rick neemt nog ettelijke dozen Pickwick mee. Op mijn opmerking, dat Petra ook al heel wat mee had, antwoordt hij, dat dat niet de winter zal duren!

We hebben allemaal trek en ik koop een zak met pinda knabbels. Dat zijn Cheetos met pindasmaak voor de kinderen en die gaan er zeer goed in! Voor we bij het hotel zijn is de hele zak bijna op. Misschien voor we weggaan toch nog even wat meer van kopen. Verder gaan mee: chocomel pakjes, kandij koek, hagelslag, Bros en meer.

In het hotel verkleden we ons allemaal snel. De zonsondergang is vanavond spectaculair. We zien het van ons balkon. Wat zullen de drie (!) stellen, die vanavond op het strand trouwden in dit hotel, blij geweest zijn. We zien, hoe iedereen een van de stellen feliciteert en hoe er foto's worden genomen. Saskia zegt spontaan, dat ze hier wil trouwen, vinden wij dat goed? Aan trouwende kinderen wil ik nog even niet denken, een naar college is al "erg" genoeg!


Vanavond hebben we een reservering bij El Gaucho om half acht. Ruim op tijd gaan we op weg naar Oranjestad. We weten het adres, maar raken helemaal verdwaald. Alweer zijn Rick en ik het niet eens. Ik noem hem "Hon" en hoor Katja achter mij aan Leah uitleggen, dat ik me nu echt aan hem erger. Inwendig moet ik lachen, want inderdaad, ik gebruik "Hon" alleen als niet bepaald blij ben met Ricks doen en laten.

We proberen het restaurant te bellen, maar er wordt niet opgenomen. We blijven dwalen en het is inmiddels kwart voor acht. En dan staan we opeens op een straathoek en zien een security meneer naar ons zwaaien.

Zijn we hier voor El Gaucho's, vraagt hij. Helemaal blij antwoorden we beamend. Nou, dat is rechts van ons (op een eenrichtingsstraat naar links). Hij biedt aan de auto te parkeren. Rick neemt dat wel aan, maar wacht toch even op de sleutel. Voor hetzelfde geld is dit iemand, die zich verkleedt als security en er dan met auto's vandoor gaat.

Gelukkig blijkt het allemaal bona fide. Het wordt een gezellige maaltijd. We krijgen een serenade van twee gitaarspelers en de meisjes deinen enthousiast mee. De steaks zijn heerlijk en we krijgen er drie bijgerechten bij. Alles smaakt even lekker. Leah, Saskia en ik hebben filet mignon en de anderen grotere biefstukken (die ze niet helemaal op krijgen).

Terug in het hotel spelen de kinderen kaartspelletjes. Heel erg leuk om ze allemaal op een bed te zien en grote lol, dat ze hebben. Wij willen de openingsceremonie van de Olympische Spelen zien. Maar NBC komt op onze kamer heel slecht door.

Rick belt erover en meteen komt er een technicien om te helpen. Hij beweegt wat draadjes en opeens is alles goed. Net op tijd om Aruba langs te zien lopen. En dan komt Nederland en vertelt Matt Lauer, dat zijn vrouw Nederlands is en zijn kinderen half-Nederlands. Hee, dat klinkt bekend! Misschien moet ik Matt toch eens schrijven, Rick en hij hebben heel wat gemeen!

Dag 7: Windsurfen!

Om drie uur staat Saskia weer voor ons bed. Het arme kind kan gewoon niet slapen van de oorpijn. Haar koorts is wel omlaag gelukkig. Ik besluit haar pijn te bestrijden met ibuprofen van nu af aan. Die pijnpil van de dokter doet kennelijk niets. Voor de derde nacht achter elkaar slaapt Saskia verder op de ligstoel naast mijn bed.

Ricks wekker (ja, je leest het goed) gaat om half acht af. Hij en Katja gaan vanochtend duiken aan de zuidkust van het eiland. Daarvoor moeten ze om half negen bij de duikschool zijn. Rick vertrekt keurig om half negen, maar Katja is dan nog niet klaar. Met onze tiener moet je echt ruimschoots de tijd nemen, dat ervaren we ook 's avonds.

Als Katja dan eindelijk vertrekt (kennelijk is ze nog op tijd, want we zien ze later net vertrekken op de duikboot) wek ik Kai en Leah. Wij hebben ons ingeschreven voor een windsurfles om half tien. We eten ontbijt en nemen afscheid van Saskia, die zich vandaag in de hotelkamer wil vermaken.

Gelukkig lijkt de antibiotica te helpen en heeft Saskia minder pijn, maar ze is doodmoe van de slechte nachten. Een dag zonder haar oren in het water is waarschijnlijk ook wel een goed idee.

De windsurfschool is helemaal aan de andere kant van Palm Beach voorbij het Marriott hotel. Al heb ik die afstand al vele malen gelopen, toch verkijk ik me op hoe lang het duurt. We zouden ons om kwart over negen moeten melden, maar hijgend en puffend en (vooral) zwetend komen we pas om half tien aan.

Net op tijd voor de les denken we, maar er blijkt een probleem te zijn (hebben wij weer!). Vannacht is er ingebroken en van alles gestolen, waaronder de twee motoren van de reddingsboten. En zonder reddingsboten is er geen windsurfles (zoals de instructeur grapt: "Tenzij we Spaans spreken, want we zouden in Colombia eindigen").

Ze zijn nu druk bezig een motor te verzorgen, maar weten niet, wanneer dat gaat lukken. Wij hebben toch niets anders te doen, dus gaan wat in zee hangen en luieren op de ligstoelen, die ons worden aangeboden.

Gelukkig wordt de motor al gauw gevonden en net voor half elf kan onze les beginnen. We hebben de instructeur voor ons alleen, dat is wel fijn. Leah en Kai hebben nog nooit gewindsurfd en ik jaren geleden wel en voor het laatst in 2001 in Club Med.

Omdat ik het al vaker heb gedaan (al voel ik me een complete beginner) krijg ik ook een groter zeil. Brrr! Een beetje nerveus ben ik wel, want ik weet, dat dit helemaal geen gemakkelijke sport is. En toch vind ik het altijd weer super om te doen.

We lopen met Darwin, de instructeur, mee en hij blijkt een heel goede leraar te zijn. Zelfs ik begrijp het sturen nu (iets wat ik altijd het moeilijkst vond). Wonder boven wonder gaat het heel goed! Ik kan zo opstaan en varen en zelfs zonder problemen keren.

Later hoor ik van Leah, dat zij en Kai vol verrassing naar elkaar hadden gekeken. Zij dachten, dat de oudere in het gezelschap wel de slechtste zou zijn. Nou, nee, dus, maar later, als er meer vaart in zit, maak ik toch een paar spectaculaire duikelingen.

De les is al gauw voorbij en alle drie houden we ons staande. We bepalen, dat we zondagochtend de vervolgles ook willen nemen. Wel heel leuk dit, want zo hebben Kai en ik iets om te doen voortaan, als Rick en Katja (en waarschijnlijk volgend jaar ook Saskia) gaan duiken.

Na de les haalt Leah mijn camera op en maken we foto's en filmpjes van elkaar. Het is een lichamelijk heel intensieve sport en ik voel vooral mijn rug en benen. Als ik aan Darwin zeg, dat ik rugpijn heb, vertelt hij, dat hij dat na jaren nog krijgt. Ik zie later ook surfers met een ruggesteun zeilen.


Leah



Kai



Ik

Na zo'n anderhalf uur zijn onze benen, ruggen, armen en breinen (want je moet ook nog denken op zo'n ding!) moe. Het is net na twaalven en we moeten ook nog de hele weg terug naar het Westin lopen. Wat een leuke ervaring was dit weer, ik zie nu al naar zondagochtend uit (niet te veel, want dat betekent, dat er nog twee dagen van deze fantastische vakantie voorbij zullen zijn).

Onderweg zien we, dat de duikboot met Rick en Katja ook net terug is. De anderen bezetten een tafeltje bij Bugaloe (de duikboot meert daar aan) en ik ga kijken hoe het met Saskia is.

Haar tref ik prinsesheerlijk in bed aan, haar favoriete show speelt en ze MSN-t met vriendinnetjes. Ik voorzie haar van de benodigde medicijnen, maar ze heeft geen zin om naar Bugaloe mee te lopen. Ze voelt zich duidelijk nog steeds niet de oude. Ik beloof iets lekkers voor haar mee terug te nemen.

De lunch is weer heerlijk. Van ons allen is Bugaloe de favoriet voor lunch. De prijzen zijn heel redelijk, de bediening goed en snel en (belangrijkst!) vriendelijk en het eten zeer smakelijk. Mijn broodje gezond smaakt precies zoals zo'n broodje in Nederland zou smaken.

Terug in het hotel geef ik Saskia haar lunch. Zij wil verder vandaag niet mee, dus gaan we met zijn vijven naar Arashi om te snorkelen. Dit is een mooi strand met zowaar een golfslag (het komt al dichter bij de wilde kust). Er zijn zeker drie gebieden omheind, omdat er schildpaddennesten liggen. Dat laat wel zien, hoeveel schildpadden hier komen.

De afgelopen drie keer, dat we hier snorkelden, hebben we dan ook een schildpad gezien. Katja krijgt het al gauw koud en Rick gaat haar gezelschap houden op het strand. Zij hebben natuurlijk ook vanochtend al allerlei moois gezien onder water.

Gelukkig heb ik mijn "shorty" aan (wetsuit met korte mouwen en pijpen) en vind ik het water juist lekker warm. Leah en Kai zwemmen ook met mij mee en samen zien we van alles.

Leah zei vanochtend nog, dat ze nog nooit een octopus, zeester of schildpad onder water had gezien. Zelf vindt ze hier bij Arashi nota bene drie inktvissen! We zien een lange roze met wit gestippelde zeeslang, die haar zeer bekoort. Kai vindt een mooie zeester en er zijn een heel aantal andere mooie vissen te zien.


De mooiste "peacock flounder" (schol?), die ik ooit heb gezien

Heel tevreden zijn we al aan de terugtocht naar het strand bezig, als ik een andere snorkeler vlakbij hoor roepen: "A turtle!". En daar zwemt een kleine groene zeeschildpad! Wat een ervaring toch altijd weer en vooral voor Leah, die nog nooit met een schildpad gezwommen heeft. Wat het zo bijzonder maakt is hoe ondiep het hier is. Wij kunnen met gemak staan.


Opgewonden komen we het water uit. De Palm eiland is zeker heel bijzonder met zijn mooi gekleurde papegaaienvissen, maar hier vlak aan de kust is ook zoveel interessants te zien en helemaal gratis.

Het is alweer tijd om ons klaar te maken voor het avondeten, want we gaan naar een "zonsondergang" restaurant. Onze restaurant keuzes op het eiland zijn onderverdeeld in "zonsondergang" en "na zonsondergang". Voor de eersten maken we een reservering om half zeven en voor de laatste om half acht. Dat uur scheelt net weer heel wat!

Vanavond gaan we naar Marina Pirata. Vorig jaar hebben we dit restaurant niet bezocht, maar alle andere jaren wel. Het is speciaal voor ons, omdat het echt Arubaans eten serveert en de ambiance is super.

We krijgen een tafeltje vlak aan het water. Ik moet Katja en Leah zelfs waarschuwen niet te ver naar achter te leunen, want dan liggen ze erin! De meesten van ons nemen de Arubaanse vis, die de lokale grouper is met een tomatensaus. Maar Kai wordt avontuurlijk en bestelt de gefrituurde red snapper.

Natuurlijk denkt hij een soort fish and chips te krijgen: een gefrituurde visfilet met frietjes. Maar hij krijgt een hele snapper op zijn bord, hoofd, oogjes, graten en al (hoor je het gegriezel van de meisjes? Kai vindt dat al prachtig, hi hi). Opeens moet ik mijn jarenlang niet gebruikte kennis van vis fileren weer gebruiken. Kennelijk kan ik dat nog goed, want Kai smult er uiteindelijk toch van.

De stemming zit er ook vanavond weer helemaal in. De kinderen halen herinneringen uit hun "jeugd" op en ons wordt ook van alles gevraagd. Op weg terug naar het hotel wordt door de kinderen besloten kaart spelletjes te gaan spelen. Ze zijn allemaal te moe om nog ergens heen te gaan.

Rick heeft daarentegen kennelijk nog heel wat energie en gaat naar het casino van het Hyatt hotel om wat te spelen. Daar herkent hij ook de bartender van een aantal jaren geleden bij Piet's Bar, Estrella. Zij geeft hem nog een paar gratis drankjes, de "lucky dog".

Saskia lijkt een stuk monterder vanavond, dus hopelijk zal ze vannacht goed slapen. We moeten echt werken aan haar aansterken, anders is ze volgend schooljaar ook weer telkens ziek.